Ιστορική ανασκόπηση
Η Σύνοδος συνήλθε με τη σθεναρή πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, χήρας του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου (829-842), και επιτρόπου του ανήλικου ακόμα διαδόχου Μιχαήλ Γ΄. Προεδρεύοντος του σκόπιμα επιστρατευμένου από την Θεοδώρα εικονόφιλου πατριάρχη Μεθοδίου, η Σύνοδος του 843 επικύρωσε πανηγυρικά τις αποφάσεις της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου σχετικά με την αναστήλωση και προσκύνηση των εικόνων, που είχε συγκαλέσει στη Νίκαια, το 787, μία άλλη αυτοκράτειρα, η Ειρήνη η Αθηναία, δίνοντας έτσι οριστικό τέλος στην περίοδο της εικονομαχίας. Μία περίοδο οξείας πολιτικής και θεολογικής έριδας που, για 100 περίπου χρόνια (729-787, 815-843), κλόνισε και δίχασε τους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά και την πολιτική, πνευματική και κοινωνική ζωή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας με φυλακίσεις, διωγμούς, εξορίες και εξοντώσεις των εικονοφίλων, κλείσιμο μοναστηριών, προμαχώνων της εικονόφιλης μερίδας και γι αυτό κύριος στόχος των εικονομάχων, απομάκρυνση των εικόνων από τις εκκλησίες και συστηματικές καταστροφές παντός είδους αγιογραφιών. Εξαίρετα έργα τέχνης κατάστραφηκαν δια παντός, ενώ το νέο εικονογραφικό πρόγραμμα των εκκλησιών περιελάμβανε γεωμετρικά μοτίβα, αναπαράσταση φυτών και ζώων
Δογματικές αιτίες και η πρώτη αποκατάσταση
Ποικίλοι ήσαν οι λόγοι εξαπόλυσης πολέμου εναντίον των εικόνων, με πρωτεργάτη τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ΄ και αμείλικτο υπέρμαχο τον γιό του, Κωνσταντίνο Ε΄. Το κύριο όμως επιχείρημά της ήταν πνευματικής και δογματικής φύσεως, συγκεκριμένα ο κίνδυνος ειδωλολατρείας στην οποία οδηγούσε τους πιστούς η προσκύνηση της απεικόνισης των ιερών προσώπων και των λειψάνων αγίων, με την παρεκτροπή τής απόδοσης λατρείας από το αρχέτυπο, δηλαδή τον Θεό και τους Αγίους του, στην εικαστική αναπαράστασή τους και το ξύλο της ίδιας της εικόνας. Για τους εικονομάχους, η μόνη αποδεκτή εικόνα του Χριστού είναι εκείνη του «ζωοποιού σώματός» του, η οποία ενυπάρχει στη Θεία Ευχαριστία, και η οποία, μαζί με το σημείο του σταυρού και τον χώρο της εκκλησίας, αποτελεί τον μόνο δίαυλο πνευματικής επικοινωνίας του πιστού με τον Θεό.
Ειρήσθω εν παρόδω πως, αν και τον 8ο αιώνα η καθιέρωση των εικόνων και της προσκύνησής τους είχε γενικευθεί, αντιρρήσεις επί του δογματικού θέματος της αναπαράστασης του Θεού Λόγου είχαν ήδη εκφραστεί τον 4ο αιώνα από τον Ευσέβιο Καισαρείας και ακόμα τον 7ο αιώνα και στις αρχές του 8ου από ορισμένους επισκόπους της Φρυγίας και της Καππαδοκίας.
Η αποκατάσταση των εικόνων και η αποκρυστάλλωση του δόγματος
H Ζ´Οικουμενική Σύνοδος, που αποκατέστησε την τιμή των εικόνων, με βάση τα θεολογικά κείμενα του Ιωάννη Δαμασκηνού, διασαφήνισε τη τυπική λειτουργία των εικόνων ως γέφυρα πνευματικής επικοινωνίας του πιστού με το αρχέτυπο της εικόνας, που (πρέπει να) είναι και ο μόνος αποδέκτης της λατρείας του: «… ἀνατίθεσθαι τὰς σεπτὰς καὶ ἁγίας εἰκόνας ἐν ταῖς ἁγίαις τοῦ Θεοῦ ἐκκλησίαις…καὶ …ταύταις ἀσπασμὸν καὶ τιμητικὴν προσκύνησιν ἀπονέμειν, οὐ μὴν τὴν κατὰ πίστιν ἡμῶν ἀληθινὴν λατρείαν, ἣ πρέπει μόνῃ τῇ θείᾳ φύσει …Ἡ γὰρ τῆς εἰκόνος τιμὴ ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει καὶ ὁ προσκυνῶν τὴν εἰκόνα προσκυνεῖ ἐν αὐτῇ τοῦ ἐγγραφομένου τὴν ὑπόστασιν».
Θέτοντας τέλος στην εικονομαχική περίοδο, η σύνοδος του 843 έθεσε ουσιαστικά τέλος και στις χριστολογικές έριδες, δηλαδή τις συζητήσεις και τις αιρετικές τοποθετήσεις ως προς την υπόσταση, τις δύο φύσεις του Χριστού και το μυστήριο της θείας ενσάρκωσης, που από τον 4ο αιώνα η Εκκλησία, με την υποστήριξη των αυτοκρατόρων, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει και να καταπολεμήσει, διατυπώνοντας προοδευτικά, μέσα από θεολογικές συζητήσεις και τις αποφάσεις επτά οικουμενικών συνόδων, το ορθόδοξο δόγμα οπως το πρεσβεύουμε και το κηρύττουμε σήμερα.
Έτσι, αν η λατρεία των εικόνων ταυτίζεται τελικά με την ίδια την έννοια της Ορθοδοξίας, δηλαδή το ορθό δόγμα/ορθή πίστη, είναι γιατί συνοψίζει την αναγνώριση του θεμέλιου θεολογικού δόγματος της ενσάρκωσης του Κυρίου και της αχώριστης και αδιαίρετης θεανθρώπινης φύσης του : ως τέλειος άνθρωπος που υπήρξε, η «εικονική ανατύπωσις » της ανθρώπινης μορφής του, και κατ´έπέκταση εκείνη των Αγίων, των αθλητών της πίστεως, είναι δυνατή και επιθυμητή, « εὐαπόδεκτον καὶ εὐάρεστόν ἐστιν ἐνὠπιον τοῦ Θεοῦ». Αντιστρόφως, η άρνηση της εικαστικής αναπαράστασης του Κυρίου ισοδυναμεί με άρνηση της θεολογίας της ενανθρώπησής του και της σωτηριολογικής σημασίας της για τον άνθρωπο.
Στο εξής, η όποια υπόνοια αμφισβήτησης της λατρείας των εικόνων ή φιλοσοφικής προσέγγισης της θεανθρώπινης φύσης του Ιησού Χριστού αντιμετωπίστηκε ως σοβαρή απειλή για την σταθερότητα και την ειρήνη της ίδιας της αυτοκρατορίας και κατά συνέπεια πάραυτα καταδικαστέα. Έτσι, το Συνοδικόν της Ορθοδοξίας, που περιλαμβάνει τις αποφάσεις των επτά οικουμενικών συνόδων της Εκκλησίας και την ονομαστική καταδίκη των αιρετικών που αμφισβήτησαν το δόγμα, συμπληρώθηκε ακόμα τον 11ο και 12ο αιώνα και για τελευταία φορά τον 14ο αιώνα (ησυχαστική έριδα) με τον αφορισμό εκείνων των οποίων η διδασκαλία, τα κείμενα ή η δραστηριότητα κρίθηκε αιρετική και συνεπώς άξια αναθέματος.
Η εικόνα της Ορθοδοξίας
Στην παλαιολόγεια περίοδο, η λατρεία των αδελφών Γραπτών, του αγ. Ιωαννικίου και κυρίως της Αγίας Θεοδοσίας, που σύμφωνα με τη παράδοση μαρτύρησε το 729, προσπαθώντας να εμποδίσει την απομάκρυνση της εικόνας του Χριστού από την πόρτα του παλατιού κατ´εντολή του αυτοκράτορα, γνώρισε μία αναζωπύρωση. Πιο συγκεκριμένα, η αναβίωση της λατρείας της αγίας συνδέθηκε με τη θαυματουργή επέμβασή της, το 1436, στην θεραπεία του γηραιού πατριάρχη Ιωσήφ Β´( 1416-1439), έτσι που η παρουσία της στην εικόνα να αποτελεί κριτήριο χρονολόγησης του εικονογραφικού αυτού θέματος.
Το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο
Η χρονική στιγμή της εμφάνισης της εικόνας σε συνδυασμό με τα εικονιζόμενα πρόσωπα καθιστά σαφές ότι ο χαρακτήρας της σύνθεσης δεν είναι αναμνηστικός ή εορταστικός του ιστορικού γεγονότος του 9ου αιώνα, αλλά ότι εγγράφεται στο κλίμα της πνευματικής και κοινωνικής κρίσης που προκάλεσε η καισαροπαπική πολιτική των Παλαιολόγων αυτοκρατόρων υποστηρίζοντας την ένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Εκκλησία : αν η Ένωση ήταν η μόνη ελπίδα των Παλαιολόγων να εξασφαλίσουν την συμμαχία του Πάπα απέναντι στις κατακτητικές βλέψεις Λατίνων μοναρχών, και αργότερα των Οθωμανών, ο κλήρος και ο λαός του Βυζαντίου ήταν αποφασισμένος να μην υποκύψει στις απαιτήσεις του καθολικού ποντίφηκα, που ζητούσε υποταγή της Ανατολικής εκκλησίας στην εξουσία του. Εκτός από τις δογματικές και λειτουργικές διαφορές που χώριζαν τις δύο Εκκλησίες, η καχυποψία, αν όχι η εχθρότητα, του λαού απέναντι στους Δυτικούς μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, βάραινε ιδιαίτερα στην αδιάλλακτη στάση της ανθενωτικής πλειοψηφίας.
Τις παραμονές της συνόδου της Φερράρας-Φλωρεντίας (1437-1441), στην οποία ο Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος βάσιζε τις τελευταίες του ελπίδες για μια κοινή άμυνα του χριστιανικού κόσμου απέναντι στο Ισλάμ, με αντίτιμο την υποταγή της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στην εκκλησία της Ρώμης, οι Οθωμανοί βρίσκονταν ήδη προ των πυλών της Βασιλεύουσας. Σε αυτό το πλαίσιο, η σύνθεση της εικόνας της Ορθοδοξίας προβάλλει σαν λάβαρο ομολογίας πίστεως.
Ηχεί ως έκκληση για σύμπνοια και σύμπραξης πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας για την προάσπιση του ορθοδόξου δόγματος, όπως άλλοτε η αυτοκράτειρα Θεοδώρα και ο πατριάρχης Μεθόδιος.
Υπενθυμίζει στα μέλη της βυζαντινής αποστολής στη Φερράρα– με αρχηγό τον ανθενωτικό πατριάρχη Ιωσήφ Β΄, που θεράπευσε η αγία Θεοδοσία – πως οι αγώνες και οι θυσίες των Αγίων της στήριξαν το πνευματικό κύρος της χιλιόχρονης ιστορικής πορείας της ανατολικής Εκκλησίας.
Και δεν θα ήταν ίσως υπερβολή να πούμε πως διακηρύσσει την Ορθοδοξία ως σύμβολο της ιστορικής, πνευματικής και πολιτιστικής ταυτότητας ενός « βυζαντινού » έθνους εν γενέσει.
Ελλάδα
Σήμερα, σε ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων, εορτάζεται σε όλους τους ορθόδοξους χριστιανικούς ναούς η Κυριακή της Ορθοδοξίας κατά την πρώτη Κυριακή των Νηστειών, δηλαδή 42 μέρες πριν το Πάσχα. Κατά τη λειτουργία αναγιγνώσκεται περικοπή από την προς Εβραίους επιστολής (ια':24-26, και 32-40), όπου εκτίθενται οι αγώνες των αγίων ανδρών της Παλαιάς Διαθήκης υπέρ της πίστεως, καθώς επίσης και περικοπή από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (α' 40 κ.έ.), όπου ιστορείται η κλήση του Φιλίππου και Ναθαναήλ που ομολόγησαν τον Ιησού Χριστό ως υιόν του Θεού «Ῥαββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».
Στην Ελλάδα, το Σύμβολο της Πίστεως#Το Σύμβολο της Νικαίας - Κωνσταντινουπόλεως απαγγέλλεται κανονικά από τους ιεροψάλτες στη Θεία Λειτουργία, αλλά την Κυριακή της Ορθοδοξίας απαγγέλλεται από ένα λαϊκό μέλος της εκκλησίας που είναι πολιτειακός αξιωματούχος. Πρόκειται περί τιμητικού προνομίου που προσφέρεται στον αρχηγό του κράτους, σε συνέχιση του ίδιου προνομίου που κατείχαν οι Αυτοκράτορες. Από τη βασιλεία του Γεωργίου του Α', επανακαθιερώθηκε να προσέρχεται ο Βασιλιάς -και σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας- στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και να απαγγέλλει το Πιστεύω.
Το 2024, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας, αποφάσισε ο εορτασμός να μην πραγματοποιηθεί στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, αλλά στην Μονή Πετράκη,[4] όπως και να μην παραστεί στο καθιερωμένο γεύμα στο Προεδρικό Μέγαρο. Η εξέλιξη ερμηνεύτηκε ως αντίδραση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την θετική στάση της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.[5]
Ρωσία
Η τελετή, όπως είχε χρησιμοποιηθεί στην Ρωσική Αυτοκρατορία, διέφερε από τον Αυτοκράτορα και την οικογένειά του και η "Αιώνια Μνήμη!" ανακηρύχτηκε για κάθε μέλος της δυναστείας των Ρομανώφ. Όλοι όσοι αρνούνταν «το θείο δικαίωμα των βασιλιάδων και όλοι όσοι τολμούν να ξεσηκώσουν εξέγερση και ανταρσία εναντίον τους» αναθεματίζονταν. Στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας έχουν προστεθεί αναθέματα κατά του Μοντερνισμού και του Οικουμενισμού.
Θεολογική σημασία
Το όνομα αυτής της Κυριακής αντανακλά τη μεγάλη σημασία που έχουν οι εικόνες για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι προαιρετικά λατρευτικά πρόσθετα, αλλά αναπόσπαστο μέρος της Ορθόδοξης πίστης και αφοσίωσης. Η συζήτηση περιελάμβανε σημαντικά ζητήματα: τον χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, τη χριστιανική στάση απέναντι στην ύλη και το αληθινό νόημα της χριστιανικής λύτρωσης.[6] Οι εικόνες θεωρούνται από τους Ορθόδοξους ως απαραίτητη συνέπεια της χριστιανικής πίστης στην Ενσάρκωση του Λόγου του Ιησού, (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον 1:14). Οι εικόνες θεωρούνται από τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ότι έχουν μυστηριακό χαρακτήρα, δίνοντας στον πιστό το πρόσωπο ή το γεγονός που απεικονίζεται σε αυτές. Ωστόσο, οι Ορθόδοξοι κάνουν πάντα μια σαφή δογματική διάκριση μεταξύ του προσκυνήματος που αποδίδεται στις εικόνες και της λατρείας που οφείλεται μόνο στον Θεό.
