Hellenic Net

Εισαγωγή Η Μάχη του Καλίνοβου (Κιλκίς–Λαχάνας) ξεκίνησε στις 19 Ιουνίου 1913 (π.η., 2 Ιουλίου νέου ημ.) στη Βόρεια Ελλάδα, μεταξύ των ελληνικών και βουλγαρικών δυνάμεων, αποτελώντας κρίσιμο σημείο του Β’ Βαλκανικού Πολέμου. Η ελληνική νίκη σήμανε την αποτυχημένη προσπάθεια των Βουλγάρων να προελάσουν προς τη Θεσσαλονίκη  Κεφάλαιο 1: Ιστορικό Πλαίσιο και Πολιτική Ατμόσφαιρα Μετά την ήττα των Οθωμανών στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, η σύμπραξη Βουλγαρίας–Σερβίας–Ελλάδας άρχισε να διαλύεται, λόγω συμφερόντων όσον αφορά τη Μακεδονία . Στις 16–17 Ιουνίου, οι Βούλγαροι αιφνιδίασαν προχωρώντας προς Γευγελή και σπάζοντας τις ελληνικές–σερβικές γραμμές . Οι Έλληνες υπό τον βασιλιά Κωνσταντίνο συγκέντρωσαν 8 μεραρχίες και μία ταξιαρχία ιππικού (περίπου 118.000 άνδρες, με 176 πυροβόλα), ενώ ο Γενικός Ιβάνοφ θεωρεί πως διέθετε 75.000 άνδρες με 175 πυροβόλα. Κεφάλαιο 2 Υπόβαθρο Πεδίο & Τακτικές Θέσεις Η γεωγραφική διαμόρφωση του μετώπου Καλίνοβου–Κιλκίς–Λαχανά αποτέλεσε κρίσιμο παράγοντα για την ...

Στις 18 Ιουνίου 1914, συνεχίζεται για έβδομη και τελευταία ημέρα η Σφαγή της Φώκαιας, όταν Τούρκοι δολοφονούν δεκάδες Έλληνες και λεηλατούν, πυρπολούν και καταστρέφουν ελληνικά σπίτια στη Φώκαια, στα παράλια της Μικράς Ασίας. Θεωρείται η πρώτη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων. Η Σφαγή της Φώκαιας (σήμερα Foça στην Τουρκία) ξεκίνησε τη νύχτα της 12ης Ιουνίου 1914 και συνεχίστηκε ως τις 18 Ιουνίου.  Ιστορικό Πλαίσιο Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό την καθοδήγηση των Νεότουρκων (CUP), υιοθέτησε μέτρα εθνοκάθαρσης εναντίον της ελληνικής χριστιανικής κοινότητας. Η περιοχή της Φώκαιας ήταν από τις πρώτες που υπέστησαν αυτές τις πράξεις βίας.  Η πορεία των γεγονότων 12 Ιουνίου: Εφόδους πραγματοποιούν ένοπλα αντάρτικα αποσπάσματα (μπασί-μπαζούκ) κατά συρροή, εισβάλλοντας και πυροβολώντας μέσα σε σπίτια, σκοτώνοντας άμαχους, μεταξύ αυτών και γυναίκες και γηραιούς. Συμβάντα τρόμου: Οι πληγές των πληθυσμών ήταν βαθιές: γυναίκες βιάζονται, θάβονται ζωντανοί, ...

Εφημερίδα Εμπρός, Φύλλο: 19/6/1913, Σελίδα: 1 Στις 18 Ιουνίου 1913 κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, οι Βούλγαροι, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη, υποχρεώνονται σε παράδοση. Ιστορικό Υπόβαθρο της Στιγμής Στις αρχές Ιουνίου 1913, η Θεσσαλονίκη ήταν ήδη υπό ελληνική κατοχή από τον Οκτώβριο του 1912, μετά την είσοδο του διαδόχου Κωνσταντίνου. Όμως, βουλγαρικά στρατεύματα παρέμεναν μέσα στην πόλη ― κυρίως η 8η Μεραρχία Πεζικού υπό τον στρατηγό Τελεφέφ, που είχε σταθμεύσει εκεί με την ανοχή της Ελλάδας ως πρώην συμμάχου στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Ωστόσο, λίγο πριν την έναρξη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, τα πράγματα είχαν γίνει ιδιαίτερα τεταμένα. Στις 17 Ιουνίου 1913, οι ελληνικές αρχές της πόλης (υπό τον στρατηγό Κωνσταντίνο Καλλάρη, διοικητή της ΙΙ Μεραρχίας) έλαβαν εντολή να εκκαθαρίσουν τα βουλγαρικά στρατεύματα από τη Θεσσαλονίκη. Η Άρνηση των Βουλγάρων Ο Καλλάρης έστειλε τελεσίγραφο στον στρατηγό Τελεφέφ ζητώντας του να εγκαταλείψει την πόλη αμέσως και να αποσυρθεί προς ...

Κατά το έτος 1821, η Ελληνική Επανάσταση επεκτάθηκε και στη δυτική Στερεά Ελλάδα και την Ήπειρο, με επίκεντρο την Άρτα και τα γύρω χωριά. Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, αφού ενώθηκε με τους επαναστάτες στο Πέτα, ανέλαβε ενεργή δράση στην περιοχή, ενισχύοντας το επαναστατικό κίνημα. Προηγήθηκε η έξοδός του από την Άρτα, αφού ήρθε σε επαφή με Κερκυραίους, Κεφαλονίτες και Ζακυνθινούς που εργάζονταν εκεί, τους οποίους εξόπλισε με πολεμοφόδια και οργάνωσε μυστικά τη μεταφορά τους στα αμπέλια, όπου τα έκρυψαν και αργότερα τα χρησιμοποίησαν στον αγώνα. Μαζί με τον γενναίο και συνετό οπλαρχηγό Γώγο Μπακόλα και άλλους Έλληνες, παρέμειναν στο Πέτα, παρά το ότι οι επαναστατικές δυνάμεις ήταν πολύ ολιγάριθμες τόσο εκεί όσο και στη Λαγκάδα. Γεγονότα πριν την Μάχη της Λαγκάδας Στις 26 Μαΐου 1821, ο αρχιστράτηγος του Σουλτάνου, Χουρσίτ Πασάς, μαθαίνοντας για την επέκταση της Επανάστασης και στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, έδωσε εντολή στον Σμαήλ Πλιάσα να κατευθυνθεί στον Έπαχτο με δύναμη και πολεμοφόδια,...