Μύδια πιλάφι

Υλικά

4-5 κ.σ ελαιόλαδο

1 μεγάλο κρεμμύδι (ψιλοκομμένο)

1 φινόκιο ψιλοκομμένο

2 σκελίδες σκόρδο

1 καυτερή κόκκινη πιπερίτσα (ψιλοκομμένη)

5-6 ντοματίνια (κομμένα στη μέση)

250 γραμ. ξινόχοντρο

1/4 φλ. ούζο

1 κιλό μαύρα μύδια (φρέσκα με το κέλυφος-καθαρισμένα και πλυμένα)

φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Εκτέλεση

Για τα μύδια πιλάφι, θα χρειαστούμε ένα κιλό φρέσκα μαύρα μύδια με το κέλυφος, καθαρισμένα και πλυμένα. Δείτε πως να τα καθαρίσετε σωστά και πολλά ακόμα μυστικά εδώ.

Κρατάμε τις φουντίτσες από το φινόκιο και τις φυλάμε για το τέλος.

Σε μία πλασοτέ κατσαρόλα ζεσταίνουμε το λάδι σε μέτρια προς δυνατή φωτιά και ρίχνουμε το κρεμμύδι, το φινόκιο, την καυτερή πιπεριά και τα σκόρδα σπασμένα. Ανακατεύουμε και αφήνουμε να μαλακώσουν χωρίς να πάρουν χρώμα.

Προσθέτουμε το ξινόχοντρο, τα ντοματίνια και το ούζο και αφήνουμε να εξατμιστεί το αλκοόλ. Ανακατεύουμε και ρίχνουμε 1/2 λίτρο νερό. Σιγοβράζουμε για 10-12΄.

Τότε, στην επιφάνεια του πιλαφιού χώνουμε τα μύδια, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και αφήνουμε λίγα λεπτά μέχρι τα μύδια να ανοίξουν. Ένα καλό ανακάτεμα θα τα βοηθήσει να ανοίξουν ευκολότερα και γρηγορότερα.

Τρίβουμε μπόλικο πιπέρι και πασπαλίζουμε με τις φουντίτσες από το φινόκιο ψιλοκομμένες.

Επειδή τα μύδια έχουν αρκετή θάλασσα μέσα τους, η οποία με το άνοιγμά τους θα βγει στο πιλάφι, μην αλατίζετε αν δε δοκιμάσετε πρώτα. Συνήθως δεν χρειάζεται αλάτισμα. Σερβίρουμε το πιλάφι με τέταρτα λεμονιού.

The Greek Language of Calabria

English - Latest Articles : Ancient Hellas - Latest posts

Discover a language spoken for centuries by Hellenic people of the Southern Italian region of Calabria.

The Greek Language is alive today, in Calabria (Sicily, Italy). (Video)

What is Calabrian Greek?

Calabrian Greek (or Greko, as we call it) is the language that has been spoken for centuries by Greko people in the Calabria region of Southern Italy.

Although now confined to be spoken in a handful of towns and villages in the mountainous region of Aspromonte, it was once spoken by a large portion of the Calabrian population, before gradually being abandoned, due to socio-economic reasons, for the local romance varieties spoken nowaday in the area.

Why is it worth it to keep it alive?

Calabrian Greek is our ancestral language, spoken (someone believes uninterruptedly) since the 7th century BC, when, following the Greek diaspora, the Greeks from the motherland migrated westward and settled in Southern Italy. Calabrian Greek is very much part of the cultural heritage of all Calabrians, whether they speak the language or not.

Indeed, although Greko itself is spoken fluently by very few people nowaday, it is still alive in the local romance dialects we speak, through loanwords and syntactic calques.We have a saying that goes like: “i christianì plateggu greka ce den to sceru”, which translates to “the people in our region speak Greko, they just don’t realize it”.

Why is it dying?

The Greko-speaking area has been shrinking for almost a millennium, under the pressure of Latin first (after the Roman conquest of Southern Italy), of the romance dialects also spoken in the region later, and lately (mostly from the 1950’s onwards) due to the spread of Italian.

Calabrian Greek is partially mutually intelligible with Standard Modern Greek, as both evolved independently from Medieval Greek after the end of the Byzantine empire’s rule over southern Italy (around the year 1100 AD) with little to no contact between these two populations ever since. We have a sister language called Griko, with a similar history, which is spoken in the Apulia region of Southern Italy.

Calabrian Greek  has miraculously survived in the innermost and most inaccessible valleys of Aspromonte, in villages and hamlets inhabited by shepherds and farmers who kept speaking the language of their forefathers, regardless of the fact that all the other villages around them had switched to the romance dialect. 

The fact that Greko was spoken by shepherds and farmers contributed to stigmatizing this “strange, foreign” language that was spoken only by the lower classes, but has preserved to the present day a rich vocabulary for plants and animals (we have more than 50 different words to describe goats!).

Greko is also key to understanding the landscape we inhabit, as a lot of toponyms are of Greek origin, and it is crucial for us to learn how to interpret our own toponyms and to, in a sense, reclaim them and take back ownership of the narrative about our land and our people.

As an example, the name of our famous mountain range, the Aspromonte, if analyzed through the lenses of a speaker of Italian translates roughly to something like “rugged mountain”, with a tinge of harshness and barrenness. And indeed this is how much of the national media depict our mountains. Instead, if you look at the toponym Aspromonte through the lenses of Calabrian Greek, then you realize it could also be a mix of Greko and Latin (a bit like us!) and it stands for the “white mountain”. It’s not barren, it’s simply covered in snow!

The story featured may in some cases have been created by an independent third party and may not always represent the views of the institutions, listed below, who have supplied the content.

Associazione Ellenofona Ismia Greka Jalò tu Vua

British Museum

LIFE Photo Collection

The J. Paul Getty Museum

The Greek Language is alive today, in Calabria (Sicily, Italy). (Video)

 ΕΛΛΗΝΙΚΑ

The Greek Language is alive today, in Calabria (Sicily, Italy).

Read more about "The Greek Language of Calabria"

Ζωντανή σήμερα η Ελληνική Γλώσσα, στην Καλαβρία (Σικελία, Ιταλία). (Βίντεο)

ENGLISH

Ελληνική ιστορία / Αρχαία Ελλάδα - Τελευταίες Αναρτήσεις

Στην Καλαβρία της Μεγάλης Ελλάδας (Σικελίας, Κάτω Ιταλίας) είναι ζωντανή σήμερα η Ελληνική Γλώσσα!

Feast Day of Agios Antonios

ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Ἔχει τι μεῖζον οὐρανὸς καὶ τῶν Νόων,

Ἔξαρχον Ἀντώνιον Ἀσκητῶν ἔχων.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀντώνιον ἔνθεν ἄειραν.

On January 17 the Greek Orthodox Church celebrates the Feast Day of Agios Antonios.

Saint Anthony, the Father of monks, was born in Egypt in 251 of pious parents who departed this life while he was yet young. On hearing the words of the Gospel: "If thou wilt be perfect, go and sell what thou hast, and give to the poor" (Matt. 19:21), he immediately put it into action. Distributing to the poor all he had, and fleeing from all the turmoil of the world, he departed to the desert. The manifold temptations he endured continually for the span of twenty years are incredible. His ascetic struggles by day and by night, whereby he mortified the uprisings of the passions and attained to the height of dispassion, surpass the bounds of nature; and the report of his deeds of virtue drew such a multitude to follow him that the desert was transformed into a city, while he became, so to speak, the governor, lawgiver, and master-trainer of all the citizens of this newly-formed city.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας - άγνωστος ζωγράφος κρητικού εργαστηρίου, τέλη 16ου - αρχές 17ου αιώνα μ.Χ.

The cities of the world also enjoyed the fruit of his virtue. When the Christians were being persecuted and put to death under Maximinus in 312, he hastened to their aid and consolation. When the Church was troubled by the Arians, he went with zeal to Alexandria in 335 and struggled against them in behalf of Orthodoxy. During this time, by the grace of his words, he also turned many unbelievers to Christ.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας - 17ος αι. μ.Χ. - Mονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Saint Anthony began his ascetic life outside his village of Coma in Upper Egypt, studying the ways of the ascetics and holy men there, and perfecting himself in the virtues of each until he surpassed them all. Desiring to increase his labors, he departed into the desert, and finding an abandoned fortress in the mountain, he made his dwelling in it, training himself in extreme fasting, unceasing prayer, and fierce conflicts with the demons. Here he remained, as mentioned above, about twenty years. Saint Athanasius the Great, who knew him personally and wrote his life, says that he came forth from that fortress "initiated in the mysteries and filled with the Spirit of God." Afterwards, because of the press of the faithful, who deprived him of his solitude, he was enlightened by God to journey with certain Bedouins, until he came to a mountain in the desert near the Red Sea, where he passed the remaining part of his life.

Άγιος Aντώνιος και Άγιος Παύλος ο Θηβαίος - β'μισό του 17ου αι. μ.Χ. - Mονή Ξηροποτάμου, Άγιον Όρος

Saint Athanasius says of him that "his countenance had a great and wonderful grace. This gift also he had from the Saviour. For if he were present in a great company of monks, and anyone who did not know him previously wished to see him, immediately coming forward he passed by the rest, and hurried to Anthony, as though attracted by his appearance. 

Ο Αντώνιος ησυχάζων εκτός πόλης

Yet neither in height nor breadth was he conspicuous above others, but in the serenity of his manner and the purity of his soul." So Passing his life, and becoming an example of virtue and a rule for monastics, he reposed on January 17 in the year 356, having lived altogether some 105 years.

Ο άγιος Αντώνιος και ο προφήτης Ηλίας. Εικόνα δια χειρός Φίκου

Today is also the Name Day of Antonios, Antonia, Theodosios, Theodosia.

Απολυτίκιο (Ἦχος δ')

Τὸν ζηλωτὴν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος,

τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος,

Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής,

καὶ τὴν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου·

Διὸ πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ,

σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιο (Ἦχος β')

Τους βιοτικούς θορύβους απωσάμενος

ησυχαστικώς τον βίον εξετέλεσας,

τον Βαπτιστήν μιμούμενος,

κατά πάντα τρόπον, Οσιώτατε.

Συν αυτώ, ουν σε γεραίρομεν,

Αντώνιε Πάτερ, των Πατέρων κρηπίς

Μεγαλυνάρια

Τον των μοναζόντων υπογραμμόν

και τον της ερήμου πολιούχον και οικιστήν,

στήλην σωφροσύνης, Οσίων τε το κλέος,

Αντώνιον τον Μέγα, ανευφημήσωμεν.

Χαίροις των Οσίων ο αρχηγός

και της ισαγγέλλου, πολιτείας καθηγητής

Χαίροις της ερήμου, στυλοειδής νεφέλη,

Αντώνιε παμμάκαρ, Πατέρων καύχημα.

Άγιος Αντώνιος ο Μεγάλος. Εορτασμός 17 Ιανουαρίου

ENGLISH

Ελληνισμός/Πίστη/Ορθόδοξος Χριστιανισμός/Εορτασμοί-Τελευταίες Αναρτήσεις

ΟΧ | Νέα | Κείμενα | Εορτασμοί | Αποφθέγματα | Πρόσωπα | Θαύματα | Διάφορα

Ἔχει τι μεῖζον οὐρανὸς καὶ τῶν Νόων,

Ἔξαρχον Ἀντώνιον Ἀσκητῶν ἔχων.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀντώνιον ἔνθεν ἄειραν.

Ο Μέγας Αντώνιος είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ο πρώτος ασκητής του Χριστιανισμού, που θεμελίωσε τον υγιή Μοναχισμό. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού μέχρι και την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των παιδιών του. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε ως ασκητής στην έρημο και πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 356, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του από τις Λουθηρανικές, τις Αγγλικανικές, τις Καθολικές και τις Ορθόδοξες εκκλησίες, όπου θεωρείται άγιος.

Τη βιογραφία του Αγίου Αντωνίου έγραψε στην ελληνική ο Μέγας Αθανάσιος ο οποίος ως επίσκοπος Αλεξανδρείας την έστειλε αρχικά σε μοναχούς της Αιγύπτου αρχίζοντας με τη φράση «Αγαθήν άμιλλαν ενωτίσασθε». Αυτήν αντέγραψε στη συνέχεια ο Συμεών ο Μεταφραστής από τον οποίον και παρέλαβε ο Αγάπιος ο Κρης που μετέφρασε εκ του ελληνικού και καταχώρησε στον εκδοθέντα υπ' αυτού «Παράδεισον». Ιδιαίτερο εγκωμιαστικό λόγο στον Μέγα Αντώνιο συνέθεσε ο Ιεροδιδάσκαλος Μακάριος ο Πάτμιος.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας - άγνωστος ζωγράφος κρητικού εργαστηρίου, τέλη 16ου - αρχές 17ου αιώνα μ.Χ.

Πρώτα χρόνια

Ο Αντώνιος, τον οποίον οι Άγιοι Πατέρες ανακήρυξαν Μέγα, γεννήθηκε επί εποχής Δεκίου, το έτος 251 (έτος σνά) στο χωριό Κομά της Κάτω Αιγύπτου, κοντά στην Ηρακλεόπολη την Μεγάλη, από πλούσιους αλλά ευσεβείς χριστιανούς γονείς. Από την παιδική του ηλικία τον διακατείχαν η αυτάρκεια η ολιγάρκεια και η εσωστρέφεια ένεκα των οποίων και δεν θέλησε να μάθει γράμματα ούτε να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά προκειμένου «να μην αισθάνεται σύγχυση και ανάγκη φροντίδας», ακολουθούσε όμως τους γονείς του συστηματικά σε εκκλησιασμούς όπου και έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα ιερά αναγνώσματα.. Όταν σε ηλικία 18 ή 20 ετών έχασε τους γονείς του απέμεινε με την μικρότερη αδερφή του, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη φροντίδα του σπιτιού τους.

Έξι μήνες μετά το θάνατο των γονιών του ο Αντώνιος άκουσε στην εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή της πρόσκλησης του πλουσίου νέου, στην οποία αναφέρεται ότι ο Χριστός είπε: «πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ευαγγέλιο του Ματθαίου ιθ΄ 21). Συγκινημένος από την ευαγγελική αυτή περικοπή, διένειμε την περιουσία 300 εύφορων κτημάτων του στους φτωχούς. Επίσης, εμπιστεύτηκε την αδερφή του σ' έναν παρθενώνα ανατροφής (δεδομένου ότι μοναστήρια δεν υπήρχαν ακόμα), ενώ ο ίδιος αφού χάρισε προηγουμένως και το σπίτι του, αποσύρθηκε σ' ένα κελί που έκτισε ο ίδιος σε απομονωμένο μέρος πλησίον του χωριού του. μιμούμενος κάποιον γέροντα ασκητή που έτυχε να γνωρίσει και να θαυμάζει για την αρετή του.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας - 17ος αι. μ.Χ. - Mονή Διονυσίου, Άγιον Όρος

Ασκητικοί αγώνες

Ο ίδιος αποσύρθηκε στην έρημο όπου έζησε ασκητικά, παραμένοντας έτσι μακριά από υλικούς πειρασμούς και διαφόρων κοινωνικών συμπεριφορών. Κατά τον χρόνο αυτό επισκεπτόταν διάφορους άλλους ασκητές που θαύμαζε την αρετή τους όπου ως «σοφή μέλισσα» επέλεγε τα άνθη της συλλέγοντας το «πνευματικό νέκταρ» της ηθικής και της αρετής. Ασκούμενος έτσι στην αγρυπνία και την προσευχή και εξ ανάγκης στη νηστεία, τρώγοντας μία φορά την ημέρα περί τη δύση του Ηλίου, ή κάθε δύο μέρες ή και τέσσερις, μόνο άρτο και αλάτι και νερό. Παράλληλα ασχολιόταν με εργόχειρο που αντάλλασσε με τα απαραίτητα επιβίωσης, τρώγοντας ελάχιστα κάθε μέρα, ενώ τα επίλοιπα συνέχιζε να τα χαρίζει σε πτωχούς. Έτσι σ' αυτό το διάστημα ασχολούμενος με την ανάγνωση ιερών κειμένων παρέμεινε σ' όλους αγαπητός, πράος, και θαυμαστός. Ποτέ δεν υπερηφανεύθη αλλά ούτε και φιλονίκησε ή λύπησε κανέναν.

Υπό το καθεστώς αυτό δεν άργησε να δέχεται τους πρώτους πειρασμούς του πονηρού πνεύματος είτε σαρκικούς, λόγω της νεότητάς του, είτε σε πονηρούς λογισμούς και ιδέες που του επέβαλε προκειμένου να διακόψει την ασκητική του ζωή. Οι πειρασμοί αυτοί αφορούσαν άλλοτε τις βιολογικές σαρκικές ορμές και απολαύσεις με οπτασίες νεαρής κοπέλας, άλλοτε με εμβόλιμες ιδέες για τη φροντίδα της αδελφής του που κινδύνευε να γίνει πόρνη και άλλοτε την φιλαργυρία, φιλοδοξία κ.ά. που όμως σ' όλες τις περιπτώσεις απέτυχαν. Ακολούθησαν ασθένειες όπου ο Αντώνιος με τις συνεχείς προσευχές του κατάφερε να μη τον πτοήσουν. Την πάλη αυτή είχαν αντιληφθεί ακόμα και οι επισκέπτες του οι οποίοι και τον θαύμαζαν αποκαλύπτοντάς τους ότι «Εγώ δεν ενίκησα, αλλ΄ η χάρις του Θεού, ήτις με ενίσχυσε».

Τελικά, σύμφωνα πάντα με τη βιογραφία, βλέποντας το πονηρό πνεύμα ότι αδυνατούσε με τους λογισμούς να πλανήσει τον Αντώνιο εμφανίσθηκε μπροστά του ως «μέλαν παιδίον» λέγοντάς του: «Πολλούς επλάνησα, και πολλούς κατέβαλον και ενίκησα, αλλά σε πολεμών ησθένησα». Στην ερώτηση του Οσίου ποιος είσαι εσύ, εκείνο απάντησε: «Εγώ είμαι το πνεύμα της πορνείας και γαργαλίζω τους νέους εις ταύτην την πύρωσιν. Πολλούς σώφρονας ηπάτησα και πολλάκις ετάραξα και σε, αλλά συ με ενίκησες». Ο Όσιος ευχαριστώντας στη συνέχεια τον Θεό εκδίωξε στη συνέχεια το πνεύμα λέγοντάς του «Δεν σε φοβούμαι πλέον ούτε σε υπολογίζω ποσώς επειδή είσαι μαύρος στον νουν και παιδίον αδύνατος και ευκαταφρόνητος.» Μετά απ' αυτά το πονηρό πνεύμα έφυγε και δεν τόλμησε πλέον να τον πλησιάσει. Ο δε Όσιος συνέχισε με προσευχές και αγρυπνία να ενισχύεται σε αρετή έτοιμος ν' αντιμετωπίσει νέους πειρασμούς.

Ο Όσιος Αντώνιος συνεχίζοντας την ασκητική ζωή κοιμόταν σε μια ψάθα στο ύπαιθρο διδάσκοντας πως «όταν οι ηδονές του σώματος ασθενούν τότε ενδυναμώνει η ψυχή», επαναλαμβάνοντας καθημερινά τη ρήση του Αποστόλου Παύλου «Των όπισθεν επιλανθανόμενοι, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενοι».

Η βιογραφία του Αγίου που φέρεται με εξαιρετική διδαχή ασκητικής περιλαμβάνει πλήθος ιστοριών σχετικής άθλησης με σημαντικότερα σημεία τα ακόλουθα:

Τακτικά ο Όσιος Αντώνιος, προκειμένου να αποφύγει σκανδαλισμούς, κατέφευγε σε μνήματα λίγο μακράν της πόλης όπου εντός αυτών συνέχιζε την άθληση επί μέρες, εκεί γνωστός του υπηρέτης του έφερνε φαγητό. Κάποια νύκτα δέχθηκε άγρια επίθεση από πλήθος δαιμόνων αφήνοντάς τον ημιθανή. Την επομένη «Θεία Πρόνοια» όταν τον επισκέφθηκε ο δούλος του τον εξέλαβε ως νεκρό και τον μετέφερε στην πόλη στο Κυριακό. Όταν όμως συνήλθε επέστρεψε στον πρότερο τάφο.

Εκεί επαναλήφθηκε νέα επίθεση των δαιμόνων υπό μορφή άγριων ζώων και ερπετών, λέων να βρυχάται, σκορπιός προσπαθώντας να τον κεντρίζει, ταύρος να τον κερατίζει κ.ά. παραμένοντας όμως ο Όσιος ατάραχος τους είπε: «Εάν είχατε δύναμη ένας και μόνο έφθανε», «Εάν ελάβετε κατ΄ εμού εξουσίαν άνωθεν, μη αμελήτε, ει δε και δεν ελάβετε τι μάτην ταράσσεσθε;» Κατόπιν αυτών οι δαίμονες εμπαιζόμενοι εγκατέλειψαν τον Όσιο τρίζοντας τους οδόντες τους.

Έπειτα από είκοσι ολόκληρα χρόνια σκληρής ασκήσεως πνευματικού αγώνα, ακατάπαυστης προσευχής και φοβερών πειρασμών, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπους. Η αποδοχή που είχε ήταν ευρύτατη και μάλιστα έρχονταν σε αυτόν για να τους θεραπεύσει ακόμα. Θεράπευε τους ασθενείς ου προστάζων, αλλά ευχόμενος και τον Χριστόν ονομάζων. Αργότερα πήγε κοντά στα ερείπια ενός φρουρίου και κατοίκησε σε σπήλαιο χωρίς να τον βλέπει κανένας και χωρίς να δέχεται κανέναν παρά μόνο έναν γνωστό του, ο οποίος του έφερνε κάθε έξι μήνες ψωμί για ολόκληρο το εξάμηνο. Νυχθημερόν έκανε ασκητικούς αγώνες με τους οποίους νέκρωσε τα σκιρτήματα των παθών, έφτασε στο βαθμό της απάθειας, υπερβαίνοντας τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Άγιος Aντώνιος και Άγιος Παύλος ο Θηβαίος - β'μισό του 17ου αι. μ.Χ. - Mονή Ξηροποτάμου, Άγιον Όρος

Μάχη κατά της ειδωλολατρίας και θαύματα

Το 311, στους φοβερούς διωγμούς των χριστιανών που οργανώθηκαν την εποχή του Μαξιμιανού εγκατέλειψε το ερημητήριό του και έδωσε τη σκληρή μάχη του πιστού κατά της ειδωλολατρίας και της απάτης. Το ίδιο έγινε σαράντα χρόνια αργότερα όταν σε ηλικία εκατό χρονών κατήλθε για μια ακόμη φορά, στην Αλεξάνδρεια, για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου. Είχε αλληλογραφία με το Μεγάλο Κωνσταντίνο και τους γιους του οι οποίοι τον σέβονταν βαθύτατα και ζητούσαν τις συμβουλές του. Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν.

Ο Αντώνιος ησυχάζων εκτός πόλης

Θάνατος

Ο Μέγας Αντώνιος πέθανε το 356 μ.Χ. Πρόβλεψε με θαυμαστή ακρίβεια το θάνατό του, ο οποίος συνέβηκε σε ηλικία «εγγύς ετών πέντε και εκατόν». Η μνήμη του γιορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17 Ιανουαρίου. Μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου ήταν να μη φανερωθεί ο τόπος της ταφής του. Ωστόσο, οι μοναχοί που ασκήτευαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (το 561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Ο άγιος Αντώνιος και ο προφήτης Ηλίας. Εικόνα δια χειρός Φίκου

Διδαχές

Ο βίος του και η υποδειγματική συνέπειά του, αποτελούν αιώνια πηγή, απ' όπου μπορούν οι άνθρωποι κάθε εποχής να αντλήσουν ζωντανά διδάγματα. Η άσκηση και η απομόνωση, όπως την εννοεί ο Μέγας Αντώνιος δε σημαίνει τέλεια αδράνεια του σώματος αλλά ισόρροπη συνάντηση με την ψυχή. Η προσευχή και η νηστεία αποτελούν ένα μέρος από τη δραστηριότητα του μοναχού, βοηθητικά μέσα απαραίτητα για την ανθρώπινη τελείωση.

Δίδασκε στους μαθητές του να μην θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μη νομίζουν ότι στερούνται κάτι αξιόλογο με την αποχή από τα κοσμικά αγαθά. Θύμιζε επίσης ότι η ανθρώπινη ζωή είναι εφήμερη, σε αντίθεση με το μέλλοντα αιώνα. Κατέληγε λέγοντας ότι δε θα πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, που είναι αρετές όπως η σωφροσύνη, η φρόνηση, η αγάπη και η σύνεση.

Απολυτίκιο (Ἦχος δ')

Τὸν ζηλωτὴν Ἠλίαν τοῖς τρόποις μιμούμενος,

τῷ Βαπτιστῇ εὐθείαις ταῖς τρίβοις ἑπόμενος,

Πάτερ Ἀντώνιε, τῆς ἐρήμου γέγονας οἰκιστής,

καὶ τὴν οἰκουμένην ἐστήριξας εὐχαῖς σου·

Διὸ πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ,

σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιο (Ἦχος β')

Τους βιοτικούς θορύβους απωσάμενος

ησυχαστικώς τον βίον εξετέλεσας,

τον Βαπτιστήν μιμούμενος,

κατά πάντα τρόπον, Οσιώτατε.

Συν αυτώ, ουν σε γεραίρομεν,

Αντώνιε Πάτερ, των Πατέρων κρηπίς

Μεγαλυνάρια

Τον των μοναζόντων υπογραμμόν

και τον της ερήμου πολιούχον και οικιστήν,

στήλην σωφροσύνης, Οσίων τε το κλέος,

Αντώνιον τον Μέγα, ανευφημήσωμεν.

Χαίροις των Οσίων ο αρχηγός

και της ισαγγέλλου, πολιτείας καθηγητής

Χαίροις της ερήμου, στυλοειδής νεφέλη,

Αντώνιε παμμάκαρ, Πατέρων καύχημα.

Ο Ήρωας Κάλμπαρης Δημήτριος μιλάει για την μάχη του υψώματος 731 (9-24 Μαρ. 1941)

Ελληνική ιστορία / Νεότερη Ιστορία - Τελευταίες Αναρτήσεις
Ταξίδι στον Χρόνο / Οι Μάχες των Ελλήνων - Τελευταίες αναρτήσεις

Ελληνισμός / Προσωπικότητες - Τελευταίες Αναρτήσεις

Ο Ήρωας Κάλμπαρης Δημήτριος μιλάει για την μάχη του υψώματος 731 (9-24 Μαρ. 1941)

Ο Κάλμπαρης Δημήτριος του Σπυρίδωνα, έχει πάρει μέρος στην εποποιία του 1940-41 και είναι ο μοναδικός επιζώντας της μάχης του υψώματος 731.

«Γεννήθηκα στις 16 Φεβρουαρίου 1917 στη Μακρινίτσα. Ήμασταν δέκα παιδιά. Οι γονείς μας είχαν άλλα είχαν κάνει, αλλά πέθαναν. Τώρα έχουμε μείνει τρεις. Οι αδερφές μου, η μία είναι 92 και η άλλη 94 ετών κι εγώ που έφτασα τα 102 χρόνια μου. Δύο γριούλες και ένας παππούς. Αυτοί ζούμε τώρα. Στο χωριό μεγάλωσα. Ο πατέρας μου δούλευε βυρσοδέψης. Φτώχεια μεγάλη. Έτσι, όταν μεγαλώσαμε λίγο, ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν βρακάς, μας κατέβασε στον Βόλο. Ο αδερφός ο ένας, ήταν έναν χρόνο μεγαλύτερος από εμένα.

Εμένα με έβαλαν νοσοκόμο στην κλινική του Τριχόπουλου, 12-13 χρόνων ήμουν, εκείνος μπήκε σε ένα φαρμακείο. Κάθισε 40 χρόνια φαρμακοϋπάλληλος. Μία μέρα είπα στον Τριχόπουλο: «Γιατρέ μου, θα φύγω». «Γιατί;», ρώτησε εκείνος. Ήθελα να πάω να γίνω τσαγκάρης. «Μα καλά, από δήμαρχος θα γίνεις κλητήρας;», Τέλος πάντων, κάθισα δύο χρόνια στην κλινική. Αργότερα ο πατέρας μου με πήγε σε ένα τσαγκάρικο. Το 1938 παρουσιάστηκα για τη θητεία μου. Πήγα πρώτα στο Σιδηρόκαστρο. Εκεί μας κράτησαν λίγο, μετά μας πήγαν στο Αχλαδοχώρι Σερρών. Κατέληξα στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, στα οχυρωματικά έργα που έκανε ο Μεταξάς. Στο Μπέλλες ήμουν εγώ. Δύο χρόνια υπηρέτησα. Αρχές Οκτωβρίου του 1940 πήρα τον δρόμο της επιστροφής στον Βόλο».«Στις 28 Οκτωβρίου άκουγα παράξενα πράγματα στον δρόμο και αναρωτιόμουν τι συνέβαινε. Φτάνω στο τσαγκάρικο, έρχεται κάποιος και μου λέει: «Τι κάνεις εδώ; Έχουμε πόλεμο». Στον δρόμο έπεσα πάνω σε κάτι κοπέλες, που ανήκαν στην ΕΟΝ, τη νεολαία του Μεταξά. Με ρώτησαν τι σκοπό είχα. Απάντησα ότι πήγαινα να πάρω ρούχα και να παρουσιαστώ. Από τα αδέρφια μου, κανείς άλλον δεν πολέμησε. Μαζευτήκαμε όλοι οι κληρωτοί σε μία γέφυρα στον Ξηριά και μας έδωσαν ιματισμό, παπούτσια και μία κουραμάνα. Την έβαλα στο σακίδιο, άλλο βάρος δεν είχα. Προτού ξεκινήσω, η μάνα μου, μου έραψε στη μάλλινη φανέλα, ένα φυλαχτό με ένα κομμάτι από Τίμιο Ξύλο. Αυτό με έσωσε. Έτρωγα σφαίρες πολλές. Υπέφερα πάρα πολύ. Δεν έπρεπε να ζω εγώ τώρα. Μόλις νύχτωσε, μας πήγαν στον σιδηροδρομικό σταθμό. Μας έβαλαν σ’ ένα τρένο. Επιβιβαστήκαμε σε κλειστά βαγόνια, αυτά που έβαζαν τα ζώα. Το τάγμα απαρτιζόταν από Βολιώτες.

Ο λοχαγός μου λεγόταν Δημήτριος Τζανάκης, Διμοιρίτης μου ήταν ο Δημήτρης Σφυάκης, που είχε το γυαλάδικο πίσω από την καπνοβιομηχανία Ματσάγγου. Σκοτώθηκε στο μέτωπο, όπως και όλο σχεδόν το τάγμα μου. Ελάχιστοι γυρίσαμε πίσω. Προορισμός μας ήταν η Καλαμπάκα. Κατέβηκε ένας ταγματάρχης και μας είπε δύο λόγια: «Παιδιά, αυτή την ώρα, ο εχθρός μπήκε στην Ελλάδα και μας παίρνει τα εδάφη». Από την Καλαμπάκα, φτάσαμε στα σύνορα με τα πόδια. Νύχτα μετακινούμασταν. «Πρέπει πάση θυσία να τους κρατήσουμε», ήταν η διαταγή. Βαδίζαμε τη νύχτα από τους δρόμους. Την ημέρα περνούσαμε μέσα από μονοπάτια και δάση, για κάλυψη. Οι αξιωματικοί είχαν βγάλει τα διακριτικά τους. Ήμασταν όλοι αδέρφια. Όλοι ίδιοι. Μας έλεγαν: «Ό,τι έχετε παραπανίσιο, πετάξτε το. Κρατήστε μόνο το όπλο σας και πυρομαχικά». Μας είχαν οι μανάδες μας πράγματα. Άλλος κουβέρτα, άλλος μια αλλαξιά ρούχα. Νόμιζαν πού πηγαίναμε». «Ένα πρωί ήμασταν στο αμπρί, μες στο χιόνι. Ένας πρώτος ξάδερφός μου, Δημήτρης Νταβλαμάνας λεγόταν, σηκώθηκε όρθιος, γιατί είχε ξεπαγιάσει. Ένα βήμα έκανε. Του έριξε ένας Ιταλός, πετυχαίνοντάς τον στα μηνίγγια. Κοίταξα να δω πού ήταν χτυπημένος. Αίμα δεν έτρεξε, αλλά είχαν χυθεί τα μυαλά του έξω», περιέγραψε τον θάνατο του συγγενή του, ενώ έπειτα μίλησε για τις κακουχίες που αντιμετώπιζαν: «Περνούσαμε μέσα από χαράδρες. Φοβερό κρύο. Πάγους είχαν πιάσει κάτω. Άκουγες παλικάρια δύο μέτρα να εκλιπαρούν: «Δεν μπορώ άλλο από το κρύο». Και πάρτον κάτω. Πολλοί πέθαναν από κρυοπαγήματα. Το κρύο είναι χειρότερο και από σφαίρες. Δεν παλεύεται. Με τη σφαίρα καθαρίζεις. Την τρως και τέρμα. Ο χειμώνας του ’40 ήταν φοβερός. Άσε την πείνα και την ψείρα». «Δεν φοβόμουν τον θάνατο. Πολεμούσες για την πατρίδα. Δεν είχες περιθώριο να σκεφτείς τίποτε άλλο. Δεν έδινες σημασία στον άνθρωπο, στον φίλο σου. Τα βράδια ήμασταν παρέα.

Δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε. Σκοτώνονταν στη μάχη, μετά έρχονταν άλλοι. Παράξενο πράγμα ο πόλεμος. Φοβερός. Μήνες ολόκληρους μπορώ να σου μιλάω. Απορώ πώς στέκομαι στα πόδια μου. Τρομερά πράγματα έγιναν τότε», «Τις νύχτες καλυπτόμασταν μες στις χαράδρες. Θυμάμαι έναν λοχαγό που έλεγε: «Παιδιά, θα νικήσουμε και θα γυρίσουμε πίσω με δάφνες. Έχω τους Δώδεκα Αποστόλους στην τσάντα μου. Μη φοβάστε τίποτα». Μία φορά ήμασταν στο ύψωμα 1200. Πρώτα βαρούσε το πυροβολικό μας. Ακούγαμε τα κανόνια. Μόλις σταμάτησαν, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο βουνό. Οι Ιταλοί μας χτυπούσαν συνεχώς. Σκοτώθηκαν πολλοί δικοί μας. Όταν καταλάβαμε το ύψωμα, από κακή συνεννόηση των αξιωματικών δεν έριξαν φωτοβολίδα. Τραυματίστηκε ή σκοτώθηκε ο λοχαγός, δεν τον είδα. Και το πυροβολικό μας χτύπησε. Σκοτώθηκαν 20 παλικάρια από δικά μας πυρά. Οι δικοί μας νόμιζαν ότι οι Ιταλοί ήταν ακόμη επάνω. Έσκασαν τα βλήματα δίπλα μου. Το ωστικό κύμα με πέταξε σε κάτι πουρναριές». «Μπήκαμε στην Αλβανία. Εγώ πόλη δεν είδα. Θυμάμαι ότι περνούσαμε μέσα από χωριά. Στον δρόμο δεν βρίσκαμε κανέναν. Οι Ιταλοί τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό ότι εμείς σφάζαμε τους πάντες. Βρήκα ένα γεροντάκι. Ήταν 70άρης, με το καπελάκι του, το μπαστούνι. Καθόταν ζαρωμένος σ’ ένα παγκάκι. Τον καλημέρισα, είπε γεια κι εκείνος. Τον έπιασα το χέρι και του το φίλησα. Δάκρυσε, αλλά δεν μ’ απάντησε. Αλβανός ήταν. Σ’ ένα άλλο χωριό, στα υπόστεγα είχαν κρεμάσει ρόκες. Στέγνωναν το καλαμπόκι. Τα φάγαμε όλα. Ήμουν πολλές ημέρες νηστικός, είχα φτάσει στο σημείο να τρώω φλούδες από δέντρα.

Όχι ότι η Ελλάδα δεν είχε να μας δώσει να φάμε. Δεν έφτανε ο ανεφοδιασμός. Ήμασταν καταδικασμένοι. Όταν πολεμάς στην πρώτη γραμμή, είσαι καταδικασμένος σε θάνατο. Οι μονάδες στα μετόπισθεν, ανεφοδιάζονταν. Είχαν το φαγητό τους. Έφταναν τα ζώα. Σε κάποιο άλλο σπίτι, βρήκαμε στην αυλή μελίσσια. Έξι-επτά. Τα δώσαμε μια, τα ανοίξαμε, βγήκαν οι μέλισσες και μας τσιμπούσαν. Τίποτα δεν μας πτοούσε. Φάγαμε το μέλι. Ο κόσμος μάς κοιτούσε κλειδωμένος από τα σπίτια του. Τρώγαμε το μέλι, και τις μέλισσες μαζί. Δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Άγρια ζώα ήμασταν». Η μάχη στο ύψωμα 731 «Σκότωσα πολλούς Ιταλούς εκείνες τις ημέρες…τί απάντηση να σου δώσω τώρα. Ούτε εγώ το ξέρω αυτό. Έπρεπε να πολεμήσω και πολέμησα, δεν ξέρω ποιος άγιος με βοήθησε τότε. Μονάχα μία σφαίρα πέρασε ξυστά από το αριστερό αυτί. Ελαφρά τραυματίστηκα. Τους είπα, δεν είναι τίποτα, αφήστε με. Η χλαίνη μου είχε κατατρυπήσει από τις σφαίρες. Παλεύαμε με τις ξιφολόγχες. Στήθος με στήθος πολεμούσαμε. Αγκαλιασμένοι πέφταμε καταγής. Τους αλλάξαμε όμως τα φώτα. Τους δώσαμε τράκο γερό. Θα τρελαινόταν, όποιος το έβλεπε σήμερα. Να πατάμε στα πτώματα. Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί. Διαλυθήκαμε. Από το δικό μας τάγμα του Βόλου, κανείς σχεδόν δεν γύρισε. Χύθηκε το αίμα τόσων παλικαριών».

«Στην Τρεμπεσίνα είδα από μακριά, κάπου 15 μέτρα, δύο Αλβανούς. Οι Αλβανοί είχαν καταταγεί εθελοντές και βοηθούσαν τις ιταλικές φάλαγγες. Τους έριξα και γύρισα να δω από πού βγήκαν. Βρήκα ένα αμπρί. Μπήκα μέσα με το πολυβόλο στο χέρι. Αντίκρισα καμιά 20αριά Ιταλούς. Όλοι κάθονταν πάνω στους σάκους τους. Αξιωματικοί και οπλίτες. Καμία αντίδραση. Σηκώθηκε τότε ένας Ιταλός και με αγκάλιασε. «Πιέτρο», μου συστήθηκε και πέρασε μία χρυσή καδένα στον λαιμό μου. Από τη μία πλευρά είχε τη Μαντόνα, την Παναγία στη μία όψη. Και στην άλλη, τη φωτογραφία μίας γυναίκας. Την έδωσα για ένα κομμάτι ψωμί στον άλλον. Τον κατέβασα 70 μέτρα πιο κάτω. Είχε τραυματιστεί ο Ιταλός, το γόνατό του ήταν πρησμένο. Παρέδωσα τον αιχμάλωτο στην 5η Μεραρχία Κρητών, που ήταν πίσω μας. Φοβήθηκα τους Κρητικούς, αλλά παρακάλεσα να μην τον πειράξουν». Η επιστροφή στο Βόλο «Στο τέλος γυρίσαμε με τα πόδια στα σπίτια μας.

Στον γυρισμό, τα ελληνικά χωριά μας έδιναν ψωμί, λίγο τυρί. Μέσα όμως δεν μας έβαζαν, γιατί ήμασταν φορτωμένοι ψείρα. Μέρες ατελείωτες περπατούσα. Φτάσαμε στην Καλαμπάκα, μας είπαν οι ντόπιοι: «Γυρίστε πίσω. Οι Γερμανοί έχουν στήσει μπλόκα. Στέλνουν στη Γερμανία αιχμαλώτους». Μόλις το άκουσα, πιάσαμε τα βουνά. Δεν το γλυτώσαμε όμως. Πέσαμε σε μία φάλαγγα γερμανική. Με πήρε ένας στρατιώτης των Γερμανών να φουσκώσω ένα λάστιχο από τη μηχανή του. Πώς να το φουσκώσω; Εγώ δεν μπορούσα να σηκώσω τα χέρια μου από την εξάντληση. Δεν ήμουν άνθρωπος. …«Κάποια στιγμή στα πεδινά, βρήκα ένα άλογο ψόφιο. Είχα μαζί μου ένα μαχαίρι ιταλικό. Μέχρι και κιθάρα είχαμε βρει, οι Ιταλοί κατέβαιναν με τα όργανα, σίγουροι ότι θα έκαναν περίπατο. Όμως, τα βρήκαν μπαστούνια από εμάς, γιατί ήμασταν παλικάρια πραγματικά. Τέλος πάντων, έβγαλα το τομάρι του ζώου, έκοψα ένα κομμάτι από τα καπούλια και έτρωγα λίγο-λίγο, μέχρι που γύρισα στον Βόλο. Έφτασα νύχτα στο Φυτόκο. Στην αρχή δεν με γνώρισε ο ίδιος ο πατέρας μου. Δεν άνοιγε την πόρτα. «Πατέρα, εγώ είμαι», φώναζα. Ήταν διώροφο το σπίτι. Από πάνω με έβλεπε. Δεν το πίστευε ότι είχα επιστρέψει ζωντανός». Το καλό με τον κύριο Δημήτρη Κάλμπαρη είναι ότι μαζί με την ευλογία των 105 χρόνων που του χάρισε ο Θεός του χάρισε και πνευματική διαύγεια έτσι και σήμερα μας συγκίνησε όλους προσθέτοντας νέες αφηγήσεις “…από τους 1700 άντρες που είχε το Σύνταγμά μας γυρίσαμε πίσω οι 7…”

Μπιφτέκια με πράσα στον φούρνο

Imageable / Τι θα φάμε - Συνταγές - Τελευταίες Αναρτήσεις

Υλικά

4 μερίδες

1,5 κιλό πράσα

1 μεγάλο κρεμμύδι

2 φλ καφέ ελαιόλαδο

1/2 κούπας ντοματοχυμό

2 κσ πάπρικα γλυκιά

2 κσ πελτέ ντομάτας

1/2 κούπας ζεστό νερό

αλάτι-πιπέρι

μπιφτέκια όπως στη συνταγή ΕΔΩ

Εκτέλεση

Ζυμώνουμε τα μπιφτέκια και τ αφήνουμε στην άκρη.

Καθαρίζουμε και κόβουμε τα πράσα σε κομμάτια. Το ίδιο κάνουμε και με το κρεμμύδι.

Βάζουμε σε βαθύ τηγάνι το 1φλ καφέ ελαιόλαδο και σοτάρουμε κρεμμύδι και πράσα μέχρι να γυαλίσουν. Αλατοπιπερώνουμε

Μεταφέρουμε τα πράσα σε γάστρα. Πλάθουμε και αραδιάζουμε τα μπιφτέκια από πάνω.

Βάζουμε τον πελτέ, το ελαιόλαδο, τον ντοματοχυμό, την πάπρικα, το νερό, αλάτι και πιπέρι σε ένα σκεύος και τ' ανακατεύουμε μέχρι να ομογενοποιηθούν.

Περιχύνουμε το φαγητό με την σάλτσα και ψήνουμε με την γάστρα κλειστή για 45 λεπτά και ανοιχτή για άλλα 20 στους 180 βαθμούς στον αέρα.

Μπιφτέκια κλασικά

Imageable / Τι θα φάμε - Συνταγές - Τελευταίες Αναρτήσεις

Υλικά

Μερίδες: 4-6

1 κιλό κιμάς μοσχαρίσιος (ή 700 γρ. μοσχαρίσιος και 300 γρ. χοιρινός)

2 αυγά, κατά προτίμηση βιολογικά

4 ντοματάκια του κουτιού, τριμμένα

1 ξερό κρεμμύδι, τριμμένο στον τρίφτη

1/2 κουτ. γλυκού ρίγανη ξερή, τριμμένη

1/2 κουτ. γλυκού θυμάρι ξερό, τριμμένο

1 φλιτζ. τσαγιού φύλλα μαϊντανού ή δυόσμου, ψιλοκομμένα (χωρίς τα χοντρά κοτσάνια)

1/4 φλιτζ. τσαγιού ελαιόλαδο

αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Εκτέλεση

Σε ένα τηγάνι σοτάρουμε το κρεμμύδι σε 2 κουταλιές σούπας από το μετρημένο ελαιόλαδο, σε μέτρια φωτιά, μέχρι να ξανθύνει.

Το αφήνουμε να κρυώσει.

Σ’ ένα μεγάλο και βαθύ σκεύος ανακατεύουμε με τα χέρια τον κιμά, το σοταρισμένο κρεμμύδι, τα αυγά, τις τριμμένες ντομάτες, τον μαϊντανό, τη ρίγανη και το θυμάρι και αλατοπιπερώνουμε.

Βρέχουμε τα χέρια μας με κρύο νερό και ζυμώνουμε τα υλικά μέχρι να αφρατέψει το μείγμα.

Πρέπει να επιμείνουμε στο ζύμωμα για να ανακατευτούν πολύ καλά τα υλικά και τα κομματάκια του λίπους να «λιώσουν» και να απλωθούν ομοιόμορφα μέσα στο μείγμα.

Ιδανικά αφήνουμε το μείγμα για 1 ώρα στο ψυγείο να αναμειχθούν τα αρώματα και να «σφίξει» το μείγμα.

Αλείφουμε τα χέρια μας με ελαιόλαδο και πλάθουμε ισόπαχα μπιφτέκια, όχι πολύ χοντρά.

Τα ψήνουμε στη σχάρα ή σε δυνατό γκριλ (που έχουμε προθερμάνει καλά) για 6 - 8 λεπτά από κάθε πλευρά, μέχρι να ροδίσουν έντονα και να γίνουν και στο εσωτερικό τους.

Ριζότο με συκωτάκια κοτόπουλου

Imageable / Τι θα φάμε - Συνταγές - Τελευταίες Αναρτήσεις

Υλικά για 2 μερίδες

Για το ριζότο

1 κούπα ρύζι αρμπόριο η ότι άλλο έχετε για ριζότο

1/2 κρεμμύδι τριμμένο μέτριο

2 κ.σ. ελαιόλαδο

Αλάτι (λίγο λόγω παρμεζανας)

Φρεσκοτριμμένο πιπέρι

1 κ.σ. βούτυρο

2-3 κ.σ. παρμεζάνα τριμμένη

ζωμό η νερό ζεστό ανάλογο

για τα συκωτάκια

1 δισκάκι συκωτάκι πουλιων

1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο

2 κ.σ. ελαιόλαδο

χυμό από 1/2 λεμόνι

1 κούπα νερό

Εκτέλεση

Ετοιμάζουμε για να βράσουμε τα συκωτάκια σε βαθύ τηγάνι. Τα πλένουμε και βγάζουμε κάτι πετσούλες που έχουν και κόβουμε στην μέση τις καρδούλες να καθαρίσουν από το αιματακι. 

Φυσικά προτιμούμε με γάντια και τέλος πετάμε και απολυμαίνουμε τον νεροχύτη μας. βάζουμε στο τηγάνι μας το κρεμμύδι και το λάδι για 2 λεπτά γύρισμα και προσθέτουμε τα συκωτάκια. Όταν σοταριστούν, τα σβήνουμε με τον χυμό.

Προσθέτουμε λίγο νεράκι για να βράσουν.

Μόλις είναι έτοιμα τα κρατάμε σε ένα μπολ για να είναι ζεστά.

Το ίδιο τηγάνι, το καθαρίζουμε με χαρτί κουζίνας (αν θέλουμε), και βάζουμε μέσα το κρεμμύδι για το ριζότο και σε 2 λεπτά το αρμπόριο ώσπου να χρυσίσει και να αρχίσουμε να προσθέτουμε τον ζωμό σιγά σιγά. Θα πρέπει να προσέχουμε και να ανακατεύουμε συνέχεια για περίπου 20-25 λεπτά. Δοκιμάζουμε το αλάτι και κατεβάζουμε από την φωτιά.

Προσθέτουμε βούτυρο και παρμεζάνα, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ανακατεύουμε. Είναι έτοιμο.

Σερβίρουμε το ριζότο, πάνω τα συκωτάκια και γαρνίρουμε με σχοινόπρασο.