"Η πηγή του Βορέα", τα μαγευτικά Ουράλια Όρη
Τα Ουράλια Όρη είναι οροσειρά της Ρωσίας που αρχίζει από τον Αρκτικό ωκεανό και κατευθύνεται προς τα νότια, έως τον ποταμό Ουράλη και το βορειοδυτικό Καζακστάν. Το συνολικό μήκος της είναι γύρω στα 2.500 χιλιόμετρα. Μαζί με τον ποταμό Ουράλη αποτελούν τα φυσικά σύνορα που χωρίζουν την Ευρώπη από την Ασία. Το νησί Βαϊγκάτς και τα νησιά Νόβαγια Ζεμλιά αποτελούν μια περαιτέρω συνέχεια της οροσειράς προς τα βόρεια στον Αρκτικό ωκεανό.
Τα βουνά βρίσκονται εντός της γεωγραφικής περιοχής Ουράλ και αλληλεπικαλύπτονται σημαντικά με το Ουραλικό Ομοσπονδιακό Διαμέρισμα και την οικονομική περιοχή του Ουράλ. Έχουν πλούσιους πόρους, όπως μεταλλεύματα μετάλλων, άνθρακα και πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους. Από τον 18ο αιώνα τα βουνά έχουν συμβάλει σημαντικά στον τομέα των ορυκτών της ρωσικής οικονομίας.
Αναγεννησιακός χάρτης της Ανατολικής Ευρώπης, σύμφωνα με τη Γεωγραφία του Πτολεμαίου. Τα Ριπαία Όρη (και "Υπερβόρεια") βουνά εμφανίζονται πάνω δεξιά. Bernardo Silvano (Βενετία, 1511).
Στις αρχές του 16ου αιώνα, ο Πολωνός γεωγράφος, Μάτσιεϊ Μιεχοβίτα, στο Tractatus de duabus Sarmatiis (1517) ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρχαν καθόλου βουνά στην Ανατολική Ευρώπη, αμφισβητώντας την άποψη ορισμένων συγγραφέων της Κλασικής αρχαιότητας, δημοφιλής κατά την Αναγέννηση. Μόνο αφού ο Ζίγκισμουντ φον Χέρμπενσταϊν στο Notes on Muscovite Affairs (1549) ανέφερε, ακολουθώντας ρωσικές πηγές, ότι υπάρχουν βουνά πίσω από τον Πετσόρα και ταυτίζονται με τα Ριπαία Όρη και την Υπερβορεία των αρχαίων συγγραφέων, έκανε γνωστή την ύπαρξη των Ουραλίων, ή το λιγότερο το βόρειο τμήμα τους, και έτσι καθιερώθηκε με βεβαιότητα στη δυτική γεωγραφία. Τα Κεντρικά και Νότια Ουράλια Όρη ήταν ακόμη, σε μεγάλο βαθμό, άγνωστα στους Ρώσους ή Δυτικοευρωπαίους γεωγράφους.
Στην ελληνορωμαϊκή γεωγραφία, τα Ρηπαία Όρη ήταν μια υποτιθέμενη οροσειρά της Ευρασίας που βρισκόταν στη βόρεια περιοχή. Το όνομα των βουνών προέρχεται πιθανότατα από τα αρχαία ελληνικά: ῥιπή («ριπή ανέμου»). Οι Ρηπείοι θεωρούνταν συχνά το βόρειο όριο του γνωστού κόσμου. Ως εκ τούτου, οι κλασικοί και μεσαιωνικοί συγγραφείς τα περιέγραψαν ως εξαιρετικά κρύα και καλυμμένα από αιώνιο χιόνι. Οι αρχαίοι γεωγράφοι θεωρούσαν τ
ους Ρηπείους την πηγή του Βορέα (ο Βόρειος Άνεμος) και αρκετών μεγάλων ποταμών (ο Δνείπερος, ο Δον και ο Βόλγας). Η τοποθεσία των Ρηπείων, όπως περιγράφεται από τους περισσότερους κλασικούς γεωγράφους, αντιστοιχούσε κατά προσέγγιση με την περιοχή του Βόλγα της σύγχρονης Ρωσίας.
Τα Ουράλια Όρη περιέχουν περίπου 48 είδη πολύτιμων μεταλλευμάτων και πολύτιμων ορυκτών. Οι ανατολικές πλαγιές είναι πλούσιες σε χαλκοπυρίτη, οξείδια του νικελίου, χρυσό, λευκόχρυσο, μεταλλεύματα χρωμίτη και μαγνητίτη, καθώς και σε γαιάνθρακα (Όμπλαστ του Τσελιάμπινσκ), βωξίτη, τάλκη και άργιλο. Οι δυτικές πλαγιές έχουν αποθέματα άνθρακα, πετρελαίου, φυσικού αερίου (περιοχές Ισιμπάι και Κρασνοκάμσκ) και άλατα καλίου. Και οι δύο πλαγιές είναι πλούσιες σε λιθάνθρακα και λιγνίτη και η μεγαλύτερη εναπόθεση λιθάνθρακα βρίσκεται στο βορρά (πεδίο Πετσόρα). Τα κύρια ορυκτά των Ουραλίων είναι πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι, όπως σμαράγδι, αμέθυστος, βήρυλλος, ίασπις, ροδονίτης, μαλαχίτης και διαμάντι. Ορισμένες από τις εναποθέσεις, όπως τα μεταλλεύματα μαγνητίτη στο Μαγκνιτογκόρσκ, έχουν ήδη σχεδόν εξαντληθεί.
Τα Ουράλια θεωρήθηκαν από τους Ρώσους ως «ένα κουτί θησαυρού» ορυκτών πόρων, και αποτέλεσαν τη βάση για την εκτεταμένη βιομηχανική τους ανάπτυξη. Εκτός από το σίδηρο και το χαλκό, τα Ουράλια ήταν πηγή χρυσού, μαλαχίτη, αλεξανδρίτη και άλλων πολύτιμων λίθων, όπως αυτά που χρησιμοποιούνταν από τον κοσμηματοποιό Φαμπερζέ. Οι Ντμίτρι Μαμιν-Σιμπιριάκ (1852–1912) Πάβελ Μπαζόφ (1879–1950), καθώς και οι Αλεξέι Ιβάνοφ και Όλγα Σλάβνικοβα, μετασοβιετικοί συγγραφείς, έχουν γράψει για την περιοχή. Το 1939, ο Ρώσος συγγραφέας και λαογράφος Πάβελ Μπαζόφ δημοσίευσε «Το Κουτί από μαλαχίτη», μια συλλογή λαϊκών παραμυθιών και ιστοριών των Ουραλίων
Σχόλια