Οι Έλληνες του Γαλατά που δεν ξεχνιούνται

Μια γειτονιά στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης, που κάθε γωνιά της μυρίζει ιστορία, καφέ και μπαχάρια. Μα για μας, τους παλιούς Ελληνες, το σημερινό Καράκιοϊ ήταν πάντα κάτι παραπάνω από μια απλή συνοικία. Ήταν η γειτονιά μας, το λιμάνι μας, το σπίτι μας.

Δεν ήταν ποτέ απλά μια εμπορική συνοικία στην περιοχή Μπέγιογλου, πάνω στο στόμιο του Κεράτιου Κόλπου στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου. Ήταν το σταυροδρόμι των ψαράδων, των καπεταναίων, των εμπόρων, και κυρίως των ανθρώπων που ήξεραν να ζουν τη ζωή με το ένα μάτι στο τσάι και το άλλο στη θάλασσα.

Οι Ελληνες εκεί είχαν το δικό τους κόσμο. Καφενεία που μύριζαν μοσχοκάρυδο και ελληνικό καφέ, ψαράδικα με φρέσκα θαλασσινά, και μικρά μαγαζάκια που πουλούσαν ό,τι μπορούσε να φανταστεί κανείς – από βαμβακερά υφάσματα μέχρι σαπούνια και μπαχαρικά. Και όλα αυτά, με ένα καπετάνιο ή έναν μπακάλη να σε κοιτάζει στα μάτια και να σου λέει «ρε φίλε, εμείς εδώ είμαστε σαν μια μεγάλη οικογένεια».

Φυσικά, δεν λείπανε και τα γνωστά τσιμπούσια, τα μεζεδάκια και οι ατέλειωτες συζητήσεις για την πολιτική, τα καράβια και το ποιος θα κερδίσει το επόμενο ποδοσφαιρικό ματς. Ο Έλληνας του ήξερε να κρατά ψηλά τη σημαία του, ακόμα κι όταν οι καιροί ήταν δύσκολοι και η ιστορία έγραφε άλλες σελίδες.

Το αρχικό όνομά της περιοχής ήταν Συκεαί ενώ επίσης αποκαλούνταν «Πέραν εν Συκεαίς» από όπου προήλθε και η ευρύτερη ονομασία Πέραν. Περίπου από το 425 αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της Κωνσταντινούπολης, διαθέτοντας θέατρο και δημόσια λουτρά, ενώ το 528 οι Συκεαί μετονομάστηκαν σε Ιουστινιανούπολη γιατί εξωραΐστηκε και τειχίστηκε από αυτόν.

Ο Γαλατάς κατά την ύστερη βυζαντινή περίοδο είχε το ρόλο λατινικής αποικίας εντός της ρωμαϊκής πρωτεύουσας. Αρχικά βρισκόταν υπό ενετική κυριαρχία αλλά το 1160 εγκαταστάθηκαν Γενοβέζοι στην περιοχή με την έγκριση του αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνού. Το 1261 ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος, που επιθυμούσε να ανακαταλάβει την Κωνσταντινούπολη από τους Λατίνους, υπέγραψε με τους Γενοβέζους τη Συνθήκη του Νυμφαίου.

Τώρα πια, οι Τούρκοι το λεν Καράκιοϊ και άλλαξε. Οι Ελληνες μειώθηκαν στο ελάχιστο, οι γειτονιές γέμισαν με νέα πρόσωπα, και οι παλιές φωνές χάθηκαν μέσα στον θόρυβο της σύγχρονης μεγαλούπολης. Όμως, οι μνήμες μένουν ζωντανές, σαν εκείνο το φλιτζάνι καφέ που σε ξυπνάει κάθε πρωί, θυμίζοντας μια εποχή όπου οι Έλληνες ήξεραν να αγαπούν, να παλεύουν και να ζουν πραγματικά.

Δεν είναι μόνο μια γειτονιά της Κωνσταντινούπολης. Είναι τμήμα της ελληνικής χαμένης πατρίδας με ελληνική καρδιά