Ηλίας (Λιάκος) Χριστογιαννόπουλος

Ο Ηλίας (Λιάκος) Χριστογιαννόπουλος (1911– 16 Ιουνίου 1984) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1911. Σπούδασε δραματική τέχνη στη Σχολή του Ωδείου Αθηνών και πραγματοποίησε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1929, σε ηλικία μόλις 18 ετών, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, με την αρχαία τραγωδία Ηλέκτρα.

Το 1932 συμμετείχε στο έργο Οι ληστές του Σίλερ, ενώ σύντομα ακολούθησε η συνεργασία του με την κορυφαία Ελληνίδα πρωταγωνίστρια Μαρίκα Κοτοπούλη, πλαισιώνοντας τον θίασό της σε πλήθος παραστάσεων. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν: Η μικρή Αικατερίνη του Αλφρέντ Σαβουάρ, Κοσμική Κίνησις του Θεόδωρου Συναδινού και Μαρία Στιούαρτ του Σίλερ, όπου υποδύθηκε τους ρόλους του Ντρούρι και του βασιλικού επιτρόπου.

Το 1933, στο θέατρο Μαλλιαροπούλειον της Τρίπολης, συμμετείχε στην παράσταση Όταν οι γυναίκες αγαπούν του Μπέρκλεϊ (στον ρόλο του Ζεράλντ), σε συνεργασία με την Ένωση Καλλιτεχνών. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε εκ νέου με θίασο που ανασυγκροτήθηκε υπό την ηγεσία της Μαίρης Κροντηρά και του Αλέκου Μπούμπη, παρουσιάζοντας το έργο Η Δασκαλίτσα, υποδυόμενος τον ιππότη Γκουιντότι.

Το 1934 έλαβε μέρος στην επετειακή παράσταση του έργου Φαύστα του Δημητρίου Βερναρδάκη, στο πλαίσιο του εορτασμού για τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη γέννηση του συγγραφέα. Ιδιαίτερη ιστορική σημασία έχει η παράσταση αυτή, καθώς σε αυτή πραγματοποίησε την τελευταία της σκηνική εμφάνιση η σπουδαία πρωταγωνίστρια Αικατερίνη Βερώνη.

Το 1935 συνεργάστηκε με τον θίασο Ηώς και Μάριου Παλαιολόγου, συμμετέχοντας σε διάφορα έργα, μεταξύ των οποίων και η Κυρία με τις καμέλιες του Αλεξάνδρου Δουμά. Το 1936 εμφανίσθηκε στο έργο της Στάσας Λαμπάκη Τα δύο τζάκια, που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Αργυρόπουλου.

Κατά τη δεκαετία του 1940, συνεργάστηκε με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη πρωταγωνίστησε στο έργο του Τζέιμς Μπάρι Αυτό που ξέρει κάθε γυναίκα (στον ρόλο του Τζον Σαντ), ενώ την περίοδο 1948–1949 συμμετείχε στους θιάσους της Κυβέλης, της Μιράντας Μυράτ και του Αδαμάντιου Λεμού.

Το 1952 συνεργάστηκε με τον θίασο της Άννας Λώρη στο έργο Άνοιξις και Φθινόπωρον του Νίκου Βυζαντινού (ως Φίλιππος), ενώ το καλοκαίρι του 1954 συμμετείχε στην παράσταση του Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, από το Θέατρο Εθνικού Κήπου του Νίκου Χατζίσκου.

Σημαντικός σταθμός στην καλλιτεχνική του πορεία υπήρξε η συνεργασία του με τον Μάνο Κατράκη και το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο, στο έργο Καραϊσκάκης των Δημήτρη Φωτιάδη και Γεράσιμου Σταύρου, ενώ συμμετείχε και στα έργα Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι (σε διασκευή Μανώλη Σκουλούδη) και Ο έβδομος ουρανός του Όστιν Στρονγκ.

Το 1959 ίδρυσε τον δικό του θίασο με την επωνυμία «Αθηναϊκό Θέατρο», με τον οποίο παρουσίασε έργα όπως Η γυναίκα με το πράσινο βέλο του Ιάσονα Βροντάκη και το Ο θάνατος θα ξανάρθει του Νίκου Φώσκολου. Ακολούθησαν οι παραστάσεις Ο δολοφόνος θα ’ρθει τα μεσάνυχτα του Φρέντρικ Νοτ, Η δίκη της Μαίρης Ντάνκαν του Μπαβαρ Βεγιέ και Θηλειά στο σκοτάδι του Φώσκολου. Η καλλιτεχνική του πορεία έδειξε ιδιαίτερη προσήλωση στο αστυνομικό θέατρο, όπου και διακρίθηκε.

Από το 1962 συνεργάστηκε με την ηθοποιό Έλσα Βεργή, εμφανιζόμενος στα έργα Μπαλκόνι του Ζαν Ζενέ, Η βεντάλια της λαίδης Ουίντερμιρ του Όσκαρ Ουάιλντ, Ξεριζωμένοι του Αλέξανδρου Λιδωρίκη και Ζητείται ένοχος. Κατά την περίοδο 1964–1965 συνεργάστηκε με το καλλιτεχνικό ζεύγος Αλίκης Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στην Κολόμπ του Ανούιγ, ενώ το 1966 εμφανίστηκε με το ζεύγος Κάκιας Αναλυτή – Κώστα Ρηγόπουλου στο έργο Ζητείται πτώμα του Τζακ Ποπλίγουελ, μία αστυνομική κωμωδία.

Το 1967 συγκρότησε εκ νέου προσωπικό θίασο και ανέβασε τα έργα Γεύση από έγκλημα του Μάριου Βαλέρη και Επιχείρησις βαλίτσα του Δημήτρη Χρονόπουλου. Με τους θιάσους του πραγματοποίησε περιοδείες σε μεγάλα επαρχιακά κέντρα της χώρας, καθιστώντας γνωστή τη σκηνική του παρουσία στο πανελλήνιο. Στις παραστάσεις του συμμετείχε κατά καιρούς και ο γιος του, Βενετός (Αθανάσιος) Χριστογιαννόπουλος, ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή.

Η παρουσία του στον κινηματογράφο υπήρξε εξίσου δραστήρια, αν και περισσότερο στο δεύτερο μισό της καριέρας του. Συμμετείχε σε ταινίες όπως: Η αγνή του λιμανιού, Νύχτες της Αθήνας, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Το παραστράτημα μιας αθώας, Νεράιδα της Μάνης, Ποιος θα κρίνει την κοινωνία, Η βαλίτσα και το πτώμα, Ο ανήφορος, Αμφιβολίες, Κατηγορώ τους ανθρώπους, Χωρισμός, Αφήστε με να ζήσω, Ρημαγμένο σπίτι, Λεωφόρος του θανάτου, Κοινωνία ώρα μηδέν, Αδικία, Κονσέρτο για πολυβόλα, Στα σύνορα της προδοσίας, Γοργοπόταμος, Ο δοσίλογος, Εν ονόματι του νόμου κ.ά.

Στην τηλεόραση, έγραψε μονόπρακτα που προβλήθηκαν από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, στον σταθμό ΥΕΝΕΔ (μετέπειτα ΕΡΤ2). Παράλληλα, είχε πλούσια ραδιοφωνική δράση και διετέλεσε, από το 1953, διευθυντής του Θεατρικού Τμήματος του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων, συμμετέχοντας ενεργά και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης σε πλήθος εκπομπών.

Ο Ηλίας Χριστογιαννόπουλος απεβίωσε στις 16 Ιουνίου 1984. και τάφηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Υπήρξε ένας ηθοποιός αφοσιωμένος στην τέχνη του, που υπηρέτησε το θέατρο με συνέπεια και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ιδιαίτερα ως θιασάρχης, επέδειξε προσήλωση στην καλλιτεχνική ποιότητα, δίνοντας ώθηση στο αστυνομικό θέατρο και προβάλλοντας νέους δημιουργούς, όπως ο Νίκος Φώσκολος. Στον κινηματογράφο, έστω και με μικρούς συνήθως ρόλους, κατέθεσε μια διακριτική, πλην ουσιαστική παρουσία. Δοκιμάστηκε επίσης στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία, αφήνοντας πίσω του ένα πολυσχιδές έργο. Παραμένει στη συλλογική μνήμη ως ένας σημαντικός ρολίστας, πιστός εργάτης της ελληνικής σκηνής.