Ανδρέας Ζαΐμης

Ο Ανδρέας Ζαΐμης (*1791 στην Κερπινή Αχαΐας –  4 Μαΐου 1840 στην Αθήνα) ήταν Έλληνας αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης και διετέλεσε Πρόεδρος της Προσωρινής Κυβέρνησης της Ελλάδας από το 1826 έως το 1827. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης ανέπτυξε τόσο στρατιωτική όσο και πολιτική δράση, ενώ υπήρξε και μέλος του αγγλόφιλου κόμματος.

Πρώιμη ζωή

Ο Ανδρέας Ζαΐμης γεννήθηκε το 1791 στην Κερπινή, ένα μικρό χωριό βόρεια των Καλαβρύτων. Καταγόταν από την επιφανή οικογένεια των κοτζαμπάσηδων της περιοχής των Καλαβρύτων. Πριν από την Επανάσταση, διοικούσε την επαρχία μαζί με τον πατέρα του, Ασημάκη Ζαΐμη.

Τον Φεβρουάριο του 1819 εντάχθηκε, μέσω του κοτζαμπάση του Βοστίτζας (σημερινό Αίγιο), ο οποίος ήταν και γαμπρός του Ανδρέα Λόντου, στη Φιλική Εταιρεία και διέκοψε τις σπουδές του στην Ιταλία. Δραστηριοποιήθηκε ενεργά υπέρ των σκοπών της Εταιρείας, στρατολογώντας και άλλες επιφανείς προσωπικότητες της περιοχής. Τον Ιανουάριο του 1821 συμμετείχε μαζί με άλλα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και κοτζαμπάσηδες στη μυστική σύσκεψη του Βοστίτζας για την οργάνωση της επικείμενης Επανάστασης. Παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, ο ίδιος και ο πατέρας του έλαβαν από την αρχή ενεργό μέρος στα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα του αγώνα για την ανεξαρτησία.

Συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση

Ο Ανδρέας Ζαΐμης, μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης στη Μονή της Αγίας Λαύρας.

Στις 22 ή 23 Μαρτίου 1821, έλαβε μέρος στην πολιορκία της Πάτρας μαζί με τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, τον Ανδρέα Λόντο και τον Β. Ρούφο, πολιορκώντας τους μουσουλμάνους κατοίκους μέσα στο φρούριο. Συμμετείχε στο Επαναστατικό ή Αχαϊκό Διευθυντήριο, την τοπική επαναστατική αρχή που συγκροτήθηκε αμέσως μετά την κατάληψη της Πάτρας. Υπέγραψε στις 25 ή 26 Μαρτίου την προκήρυξη του Διευθυντηρίου προς τις ξένες δυνάμεις.

Πέρα από τη στρατιωτική του δράση, ανέλαβε και πολιτικά αξιώματα. Τον Δεκέμβριο του 1821 εκπροσώπησε τον Μοριά στην Α’ Εθνοσυνέλευση. Αν και εκλέχθηκε στο πρώτο Βουλευτικό, παρευρέθηκε μόνο στις πρώτες συνεδριάσεις, καθώς απεστάλη σε εκστρατεία.

Έλαβε μέρος με το δικό του στρατιωτικό σώμα στην απόκρουση του Δράμαλη. Επίσης συμμετείχε στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου τον Δεκέμβριο του 1822 ή το 1823, πολεμώντας στο πλευρό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ως εκπρόσωπος των Καλαβρύτων, συμμετείχε και στη Β’ Εθνοσυνέλευση του 1823 και από τις 26 Απριλίου μέχρι την παραίτησή του τον Ιανουάριο του 1824 ήταν μέλος του Εκτελεστικού.

Κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων 1823–1825, αρχικά υποστήριξε την παράταξη των αντιπάλων του Κολοκοτρώνη και κατάφερε να διατηρηθεί στην εξουσία. Στον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο άλλαξε πλευρά, συντάχθηκε με τον Κολοκοτρώνη, ηττήθηκε και αναγκάστηκε να καταφύγει στη Ζάκυνθο για να αποφύγει τη σύλληψη. Το 1825 επέστρεψε με τη βοήθεια του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και πολέμησε ενάντια στα στρατεύματα του Ιμπραήμ Πασά που είχαν αποβιβαστεί στη Μεθώνη. Επιπλέον, ανέλαβε την προεδρία της Διοικητικής Επιτροπής. Ένα χρόνο αργότερα συμμετείχε στην Γ’ Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα (1827).

Μετά την Ελληνική Επανάσταση

Μετά την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα, ο Ζαΐμης διορίστηκε πρόεδρος του Τμήματος Εσωτερικών. Ήταν μέλος του αγγλόφιλου κόμματος και αντιτάχθηκε στον κυβερνήτη. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Καποδίστρια συμμετείχε στο Πανελλήνιο Συμβουλευτικό Όργανο. Το 1829 εκλέχθηκε στη Δ’ Εθνοσυνέλευση, αλλά πιθανότατα δεν συμμετείχε στις εργασίες της. Στη συνέχεια διορίστηκε, μαζί με τον Γεώργιο Κουντουριώτη, στην τριμελή Διοικητική Επιτροπή που αντικατέστησε τον Αυγουστίνο Καποδίστρια.

Με την άφιξη του Όθωνα το 1833, έγινε μέλος του Κρατικού Συμβουλίου και το 1834 διορίστηκε Έκτακτος Βασιλικός Επίτροπος. Από τον Οκτώβριο του 1835 έως τον θάνατό του διετέλεσε αντιπρόεδρος του Κρατικού Συμβουλίου. Οι υπηρεσίες του στον αγώνα για την ανεξαρτησία τιμήθηκαν από τον βασιλιά Όθωνα με παράσημα και διακρίσεις.

Ήταν παντρεμένος με την Ελένη ή Ελένα Δεληγιάννη, κόρη του Ιωάννη Δεληγιάννη, μιας εύπορης και επιφανούς οικογένειας. Ο γιος του, Θρασύβουλος Ζαΐμης, και ο εγγονός του, Αλέξανδρος Ζαΐμης, διετέλεσαν μετέπειτα πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Η πολιτική του σταδιοδρομία έληξε επί Όθωνα, όταν κατείχε τη θέση του αντιπροέδρου του Κρατικού Συμβουλίου και προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου.

Μνήμη

Μετά τον θάνατο του Ανδρέα Ζαΐμη στις 4 Μαΐου 1840 στην Αθήνα, κηρύχθηκε τριήμερο πένθος.

Στην Κερπινή σώζεται μέχρι σήμερα ο ιστορικός του πύργος.