Η χούντα εκτοπίζει 6.000 αντικαθεστωτικούς στη νήσο Γυάρο, 4 Μαΐου 1967

Στις 4 Μαΐου 1967, λίγες μόλις ημέρες μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα (21 Απριλίου 1967), το καθεστώς των συνταγματαρχών προχωρά σε μια από τις μαζικότερες πράξεις καταστολής της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας. Με εντολή του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού, αντιστρατήγου Οδυσσέα Αγγελή, εκτοπίζονται περίπου 6.000 πολίτες,χωρίς δίκες και νομικές διαδικασίες, στη νήσο Γυάρο, που είχε ήδη αποκτήσει αρνητική φήμη ως τόπος εξορίας κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου.

Οι εκτοπισμένοι προέρχονταν από το ευρύτερο δημοκρατικό και προοδευτικό φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, περιλαμβάνοντας πρώην πολιτικούς, συνδικαλιστές, καθηγητές, φοιτητές, δημοσιογράφους, μέλη αριστερών και κεντροαριστερών κομμάτων, αλλά και απλούς πολίτες που κρίθηκαν ως επικίνδυνοι για το νέο καθεστώς, είτε λόγω των ιδεών τους είτε λόγω της δράσης τους στο παρελθόν.

Ταυτόχρονα, η χούντα διέταξε τη διάλυση περίπου 280 πολιτικών, πολιτιστικών, συνδικαλιστικών, φοιτητικών και άλλων συλλογικών οργανώσεων, οι οποίες θεωρούνταν εστίες ιδεολογικής αντίστασης ή πιθανοί πυρήνες αντίδρασης. Κατασχέθηκαν τα αρχεία, τα οικονομικά αποθέματα, καθώς και η κινητή και ακίνητη περιουσία των οργανώσεων αυτών, προκειμένου να απονευρωθεί πλήρως η οργανωμένη κοινωνική ζωή εκτός του ελέγχου της χούντας.

Η Γυάρος –απομονωμένη, χωρίς υποδομές και με ελάχιστες δυνατότητες επιβίωσης– μετατράπηκε ταχύτατα σε έναν μαζικό τόπο εξορίας και καταναγκαστικής διαβίωσης. Πολλοί από τους κρατούμενους υπέστησαν απάνθρωπες συνθήκες κράτησης, με περιορισμένη πρόσβαση σε τρόφιμα, νερό και ιατρική περίθαλψη, ενώ οι συνεχείς ανακρίσεις και βασανιστήρια εντάθηκαν.