Έρεβος

ENGLISH

Μυθολογία - Mythology / Ελληνική Μυθολογία (Greek Mythology) / Μυθολογικές μορφές (Mythological figures) - Τελευταίες αναρτήσεις (Latest posts) 

Σε μια σειρά από ελληνικές κοσμογονίες, το Έρεβος περιγράφεται ως ένα από τα πρώτα όντα που υπήρχαν. Στη Θεογονία του Ησιόδου (τέλη 8ου αιώνα π.Χ.), την οποία οι Έλληνες θεωρούσαν την «καθιερωμένη» αφήγηση για την καταγωγή των θεών, είναι ο απόγονος του Χάους, δίπλα στη Νύξ (Νύχτα). 

Στην πρώτη περίπτωση της σεξουαλικής επαφής, ζευγαρώνει με τη Nυξ, παράγοντας τον Αεθηρ και την Ημέρα, το ζευγάρι των οποίων αντιπροσωπεύει τα προσωποποιημένα αντίθετα των γονιών τους. Ο Νεοπλατωνιστής Δαμάσκιος αποδίδει στον Ακουσίλαο (6ος αιώνας π.Χ.) μια κοσμογονία στην οποία το Χάος είναι η πρώτη αρχή, μετά από το οποίο έρχεται το Έρεβος και η Νύχτα και από αυτό το ζευγάρι γεννιούνται στη συνέχεια ο Αιθέρας, ο Έρως και η Μήτις. Ο φιλόσοφος Φιλόδημος καταγράφει ότι στο έργο Περί των Θεών από έναν «Σάτυρο», το Έρεβος είναι ο πρώτος από τους πέντε ηγεμόνες των θεών και τον διαδέχεται ως κυρίαρχος το Χάος (αν και άλλοι έχουν προτείνει ότι αυτή η μορφή μπορεί να είναι ο Έρως). Σύμφωνα με έναν ύμνο του ποιητή Ανταγόρα (3ος αι. π.Χ.), μια από τις πιθανές καταγωγή του Έρωτα είναι το Έρεβος και η Νύχτα.

Το Έρεβος εμφανίζεται επίσης σε γενεαλογίες που δίνονται από Ρωμαίους συγγραφείς. Σύμφωνα με τον Κικέρωνα (1ος αιώνας π.Χ.), το Έρεβος και ο Νοξ (το ρωμαϊκό αντίστοιχο της Νύχας) είναι οι γονείς του Αιθέρα και του Dies (Ημέρα), καθώς και του Amor (Love), Dolus (Guile), Metus (Φόβος), Labor ( Toil), Invidentia (Φθόνος), Fatum (Fate), Senectus (Γηραιά), Mors (Θάνατος), Tenebrae (Σκοτάδι), Miseria (Μιζέρια), Querella (Θρήνος), Gratia (Favour), Fraus (Fraud), Pertinacia (Πεισματικότητα), το Parcae, οι Εσπερίδες και το Somnia (Όνειρα). Στους Fabulae του Ρωμαίου μυθογράφου Hyginus (1ος αιώνας π.Χ./μ.Χ.), το Έρεβος είναι ο απόγονος του Χάους και του Καλίγκου (Ομίχλη), μαζί με το Dies (Ημέρα), το Erebus (Σκοτάδι) και τον Αιθέρα. Από τον Νοξ, γίνεται πατέρας του Φάτουμ (Τύχη), του Σενέκτου (Γηραιά), του Μορς (Θάνατος), του Λέτουμ (Καταστροφή), της Continentia (Στροφή), του Σόμνους (Ύπνος), της Σωμνίας (Όνειρα), της Λυσιμέλης (Στοχασμός), Επίφρων (Εδυμέλης), Πορφύριον, Έπαφος, Δισκορδία (Δίφραση), Μισερία (Μιζέρια), Πετουλάντια (Πετουλάντια), Νέμεσις, Ευφροσύνη (Ευθυμία), Αμικιθία (Φιλία), Μισερίκορδια (Οίκτο), Στύξ, η Πάρκα (Κλωθώ, Λάχης, και Άτροπος), και οι Εσπερίδες (Αίγλη, Εσπέρια και Ερυθέα).

Σε μια κοσμογονία που έδωσε ο Αριστοφάνης στο έργο του Τα πουλιά (414 π.Χ.), που συχνά πιστεύεται ότι είναι μια παρωδία μιας ορφικής θεογονίας, το Έρεβος είναι μια από τις πρώτες θεότητες που υπάρχουν, μαζί με το Χάος, τη Νύχτα και τον Τάρταρο. Στην αρχή της δημιουργίας, η Νύχτα γεννά ένα «αυγό-άνεμο» στον «απεριόριστο κόλπο του Έρεβου», από το οποίο πηγάζει ο χρυσαφτερός Έρως. Σε μια ορφική θεογονία που καταγράφηκε από τον Δαμάσκιο στο έργο του De principiis (Περί Πρώτων Αρχών), γνωστό ως Ιερωνύμων Θεογονία (2ος αιώνας π.Χ.;), το Έρεβος, μαζί με τον Αιθέρα και το Χάος, είναι ο απόγονος του Χρόνος (Χρόνος), ο οποίος έχει τη μορφή ενός φιδιού.

Κατά τον Μαυράκη Στυλιανό, σαν έρεβο χαρακτήριζαν και τις φάλαγγες των Ηπειρωτών και πιο συγκεκριμένα τις δυνάμεις του Βασιλείου της Σαμαρίνας την περίοδο του Ελληνο-Περσικού πολέμου, λόγω των χαρακτηριστικών του κάθε στρατιώτη, καθώς οι Ηπειρώτες χρησιμοποιούσαν περικεφαλαία που κάλυπτε το πρόσωπό τους και συνήθως οι ασπίδες τους έδειχναν σκηνές από τον κάτω κόσμο. Έχει παραμείνει η φράση "Κάθε στρατιώτης από τη Σαμαρίνα, του Ερέβους είναι ο φρουρός".

Όνομα ή περιοχή του Κάτω Κόσμου

Το όνομα "Erebus" χρησιμοποιείται συχνά από τους αρχαίους συγγραφείς για να αναφέρεται είτε στο σκοτάδι του Κάτω Κόσμου, στον ίδιο τον Κάτω Κόσμο ή στην υπόγεια περιοχή από την οποία οι ψυχές των νεκρών ταξιδεύουν για να φτάσουν στον Άδη, και μερικές φορές χρησιμοποιείται συνώνυμα με τον Τάρταρο. ή Άδης. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί τον όρο για να αναφερθεί στον Κάτω Κόσμο: στην Οδύσσεια, οι ψυχές των νεκρών περιγράφονται ως «μαζεύονται από το Έρεβος», στην ακτή του Ωκεανού στην άκρη της Γης, ενώ στην Ιλιάδα το Έρεβος είναι την τοποθεσία στην οποία ζουν οι Ερινύες και από την οποία ο Ηρακλής πρέπει να φέρει τον Κέρβερο. Στη Θεογονία, είναι το υπόγειο μέρος στο οποίο ο Δίας ρίχνει τον Τιτάνα Μενοέτιο (εδώ σημαίνει είτε Τάρταρος είτε Άδης) και από τον οποίο αργότερα αναδεικνύει τους Εκατόνχειρους. Στον Ομηρικό Ύμνο στη Δήμητρα, το Έρεβος χρησιμοποιείται για να αναφέρεται στον Άδη, την τοποθεσία στην οποία κατοικούν ο θεός Άδης και η σύζυγός του Περσεφόνη, ενώ στο έργο του Ευριπίδη Ορέστης, εκεί ζει η θεά Νύχα. αργότερα, στη ρωμαϊκή λογοτεχνία, ο Οβίδιος αποκαλεί την Προσερπίνα «βασίλισσα του Έρεβους» και άλλοι συγγραφείς χρησιμοποιούν το Έρεβος ως όνομα για τον Άδη.

Ο Αριστοφάνης, σατιρίζοντας τους Σωκρατικούς φιλοσόφους, είπε ότι αυτοί: «ερεβοδιφωσίν» (= ψάχνουν στο σκοτάδι).