Translate

Τα κλεμμένα αρχαιοελληνικα άλογα που σήμερα λέγονται "Άλογα του Αγίου Μάρκου"

Τα κλεμμένα αρχαιοελληνικα άλογα που σήμερα λέγονται "Άλογα του Αγίου Μάρκου" γνωστά και ως "Τέθριππο Θριάμβου".

Η λεηλασία αποτελεί μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς από την αρχαιότητα. Tα χάλκινα άλογα, από την Χίο, που κατέληξαν να είναι γνωστά με το όνομα του κλεπταποδόχου: «άλογα του Αγίου Μάρκου».
Πρόκειται για ένα χάλκινο σύνολο τεσσάρων αλόγων, ένα ελληνικό έργο τέχνης, πιθανότατα έργο του Έλληνα γλύπτη Λυσίππου (ο οποίος εργάσθηκε για τον Μέγα Αλέξανδρο), που κάποιοι λένε ότι αρχικώς κοσμούσαν το νησί της Χίου, αλλά κλάπηκαν γύρω στο 330 μ.Χ. από «κάπου απ’ την Ελλάδα», από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος τα έβαλε με υπερηφάνεια στη νέα πρωτεύουσά του, την Κωνσταντινούπολη, στη θριαμβευτική πύλη, που οδηγούσε στον Ιππόδρομο.
Εργασίες συντήρησης των Αλόγων του Αγίου Μάρκου.

Τα  άλογα του Λυσίππου γνωστά επίσης ως Τέθριππο Θριάμβου (Triumphal Quadriga), είναι ένα σύνολο μπρούτζινων γλυπτών τεσσάρων αλόγων, αρχικά μέρος ενός μνημείου που αναπαριστούσε τέθριππο (quadriga, άρμα τεσσάρων αλόγων που χρησιμοποιούταν για αρματοδρομίες). Τα άλογα τοποθετήθηκαν στην πρόσοψη στην λότζια απάνω από τα προπύλαια της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, μετά από τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης το 1204. Παρέμειναν εκεί μέχρι τη λεηλασία τους από το Ναπολέοντα το 1797, αλλά επέστρεψαν το 1818. Τα γλυπτά έχουν αφαιρεθεί από την πρόσοψη και έχουν τοποθετηθεί στο εσωτερικό μουσείο μέσα στην Βασιλική για λόγους συντήρησης, ενώ στη λότζια έχουν τοποθετηθεί αντίγραφα.

Τα γλυπτά χρονολογούνται από την κλασική αρχαιότητα και έχουν αποδοθεί στον αρχαίο Έλληνα γλύπτη του 4ου αιώνα π.Χ Λύσιππο, αν και αυτό δεν είναι ευρέως αποδεκτό. Αν και ονομάζονται μπρούτζινα, η ανάλυσή τους έχει δείξει ότι περιέχουν τουλάχιστον 96,67% χαλκό[, και έτσι θα πρέπει να θεωρούνται περισσότερο μη καθαρό κράμα χαλκού παρά μπρούτζου. Η υψηλή περιεκτικότητα σε κασσίτερο είχε αυξήσει την θερμοκρασία του καλουπώματος στους 1200–1300 °C. Η υψηλής καθαρότητας χαλκός επιλέχθηκε για να επιτευχθεί πιο ικανοποιητική επιχρύσωση με τη τεχνική της χρήσης υδραργύρου.


Ιστορία
Είναι βέβαιο ότι τα άλογα μαζί με το τέθριππο με το οποίο αποτελούσαν σύνολο, βρίσκονταν για πολύ καιρό στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης. Μπορεί να ήταν τα "τέσσερα επιχρυσωμένα άλογα που στέκονται πάνω από τον Ιππόδρομου" που"ήρθαν από το νησί της Χίου από το Θεοδόσιο Β΄", όπως αναφέρεται στο έργο του 8ου ή αρχών 9ου αιώνα Παραστάσεις σύντομοι χρονικαί. Βρίσκονταν ακόμα εκεί το 1204, όταν λεηλατήθηκαν από τις Βενετικές δυνάμεις ως μέρος της λεηλασίας της πρωτεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά την Τέταρτη Σταυροφορία. Τα κολάρα στα άλογα προστέθηκαν το 1204 για να καλύψουν τα μέρη όπου είχε κοπεί σε κάθε άλογο το κεφάλι, όταν μεταφέρθηκαν από την Κωνσταντινούπολη στη Βενετία[4]. Σύντομα μετά τη Τέταρτη Σταυροφορία, ο Δόγης Ενρίκο Ντάντολο έστειλε τα άλογα στη Βενετία, όπου τοποθετήθηκαν στην πρόσοψη πάνω από την είσοδο της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου το 1254. Ο Πετράρχης τα θαύμαζε[5].

Το 1797, ο Ναπολέων αφαίρεσε με τη βία τα άλογα από τη Βασιλική και τα μετάφερε στο Παρίσι, όπου ενσωματώθηκαν στο σχεδιασμό της Αψίδας του Θριάμβου του Καρουζέλ μαζί με ένα τέθριππο.

Το 1815 τα άλογα επιστράφηκαν στη Βενετία από Λοχαγο Dumaresq. Είχε πολεμήσει στη Μάχη του Βατερλό και βρισκόταν με τις συμμαχικές δυνάμεις στο Παρίσι όταν επιλέχθηκε, από τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, να κατεβάσει τα άλογα από την Αψίδα του Θριάμβου και να τα επιστρέψει στην αρχική τους τοποθεσία στη Βενετία. Για την επιδεξιότητα με την οποία επιτέλεσε το έργο του, ο Αυτοκράτορας του χάρισε μια χρυσή ταμπακιέρα με τα αρχικά του γραμμένα με διαμάντια στο καπάκι.

Τα άλογα παρέμειναν στη θέση τους στη Βασιλική μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η συνεχόμενη ζημιά από την ατμοσφαιρική ρύπανση υπαγόρευσε την αντικατάστασή τους με ακριβή αντίγραφα. Από τότε, τα αυθεντικά άλογα εκτίθενται μέσα στη Βασιλική.

Πηγές
https://el.wikipedia.org
 Anon 1979 The Horses of San Marco Thames and Hudson an English translation of a 1977 Venetian city government publication, p. 191
 Anon 1979, p. 199
 Parastaseis syntomoi chronikai, ch. 84.Th
 Houpt, Simon. Museum of the Missing: A history of Art Theft. Sterling Publishing Co,. Inc. σελ. 32. ISBN 1402728298. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2014.
 Petrarch, Rerum senilium, V., noted by Roberto Weiss, The Renaissance Discovery of Classical Antiquity (Oxford: Blackwell) 1973:35.
 A History of The Boissier-Scobell Families" by Henry Boissier, 1933 page 7.

Σχόλια