Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος
Με την έναρξη των εχθροπραξιών ο ελληνικός στρατός με πρωθυπουργό και υπουργό Στρατιωτικών τον Ελευθέριο Βενιζέλο και αρχιστράτηγο τον διάδοχο του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνο πέρασε τα σύνορα και ύστερα από τη μάχη στο Σαραντάπορο απελευθέρωσε την Κατερίνη, τη Βέροια, τη Νάουσα, τα Γρεβενά και την Κοζάνη. Στις 19-20 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός έκαμψε την αντίσταση των Τούρκων στα Γιαννιτσά. Ο δρόμος πλέον ήταν ανοιχτός τόσο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, όσο και του Μοναστηρίου.
Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος(τουρκικά: Birinci Balkan Savaşı, σερβικά: Prvi Balkanski rat, βουλγαρικά: Балканска война, επονομαζόμενος και «τουρκικός πόλεμος») ονομάζεται ο πόλεμος που ξέσπασε στα Βαλκάνια μεταξύ των συνασπισμένων χωρών της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο πόλεμος διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1912 έως τον Μάιο του 1913.
Ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος έληξε με την υπογραφή της Συνθήκης Λονδίνου (1913) που συνομολογήθηκε μεταξύ των νικητών συμμάχων, (Ελλάδας-Βουλγαρίας, Μαυροβουνίου και Σερβίας) αφενός και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου.
Αποτελέσματα του Α' Βαλκανικού πολέμου ήταν η εκδίωξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από όλη σχεδόν την Βαλκανική χερσόνησο, αφού η συμμαχία των βαλκανικών κρατών της απέσπασε το Κοσσυφοπέδιο, την Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης και η αφύπνιση των Αλβανών που θα οδηγήσει στην δημιουργία του κράτους της Αλβανίας.
Τα αίτια του πολέμου
Μέσα σε ένα περιβάλλον προϊούσας διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, - ένα περιβάλλον που το ενίσχυαν ο εθνικισμός και ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, (η διείσδυση της Γερμανικής αυτοκρατορίας προς την Οθωμανική, έστρεψε το ενδιαφέρον και των άλλων δυνάμεων σε αυτό το σημείο της Ευρώπης) - τα βαλκανικά κράτη, θεώρησαν πως είχε έρθει η ώρα, να διώξουν τους Οθωμανούς από την Βαλκανική χερσόνησο εντελώς, και να καρπωθούν τα ίδια τα εδάφη που θα παραχωρούνταν.
Ήδη από το 1861 η Σερβική διπλωματία είχε κινηθεί προς την κατεύθυνση δημιουργίας μιας συμμαχίας κατ' αρχήν μεταξύ των ομόθρησκων Ελλήνων και ύστερα και με τα υπόλοιπα κράτη, σαν τον μοναδικό τρόπο εκδίωξης των Οθωμανών.
Η επανάσταση των Νεότουρκων το 1908 αντί να καλυτερεύσει, χειροτέρευσε τα πράγματα για τους μη Τούρκους υπηκόους της Αυτοκρατορίας αφού άρχισε συστηματική προσπάθεια εκτουρκισμού των χριστιανικών πληθυσμών της Βαλκανικής, πράγμα που γιγάντωσε την δυσφορία των πληθυσμών αυτών.
Προμήνυμα της σύγκρουσης που θα επακολουθούσε ήταν η εξέγερση των Αλβανών υπηκόων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (παραδοσιακά αφοσιωμένοι στο Οθωμανικό καθεστώς) το 1910, με σκοπό την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους.
Στις 29 Φεβρουαρίου/3 Μαρτίου του 1912 στην Σόφια, υπογράφηκε η πρώτη συνθήκη φιλίας και συμμαχίας μεταξύ Σερβίας και Βουλγαρίας, η οποία προέβλεπε την αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή για την εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας των δύο χωρών, την δυνατότητα ένοπλου αγώνα εναντίον των Οθωμανών αλλά και την διανομή των εδαφών που θα απελευθερώνονταν. Τις επόμενες μέρες υπεγράφησαν οι επιμέρους στρατιωτικές συνθήκες.
Στις 16/29 Μαΐου του 1912 υπογράφηκε και πάλι στην Σόφια η συνθήκη μεταξύ Βουλγαρίας και Ελλάδας η οποία όμως λόγω των δεδηλωμένων Βουγλαρικών διεκδικήσεων στα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης, δεν γινόταν μνεία για την απόδοση των εδαφών που θα απελευθερώνονταν. Η συνθήκη είχε τριετή διάρκεια, και προέβλεπε την στρατιωτική συνδρομή της μιας χώρας υπέρ της άλλης σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία. Τέλη Σεπτεμβρίου του 1912 υπογράφηκε και το στρατιωτικό σκέλος της συνθήκης.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, υπογράφηκε και η τρίτη συνθήκη μεταξύ Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου, συνθήκη που αφορούσε τον διακανονισμό στρατιωτικών θεμάτων.
Η συμμαχία παίρνει μορφή τον Αύγουστο του 1912 με την μυστική Συμφωνία των Χριστιανικών κρατών της χερσονήσου του Αίμου.
Οι τέσσερις αυτές χριστιανικές χώρες άσκησαν διπλωματική πίεση στην Οθωμανική αυτοκρατορία για ευρείες μεταρρυθμίσεις και για την απόδοση της αυτονομίας σε όλες τις χριστιανικές περιοχές. Το τελεσίγραφο τους, το έστειλαν με την μορφή της Διακοίνωσης των Τεσσάρων Χριστιανικών Κρατών τον Οκτώβριο του 1912. Η Υψηλή Πύλη, φυσικά το απέρριψε, και έτσι ξεκίνησε ο Α' Βαλκανικός πόλεμος.
Στρατιωτικές επιχειρήσεις
Οθωμανική Αυτοκρατορία
Οθωμανική Αυτοκρατορία Ο στρατός ξηράς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εξοπλισμένος και εκπαιδευμένος από την τότε Γερμανική Αυτοκρατορία, συνίστατο από 350.000 πεζούς στρατιώτες, 6000 ιππείς και 850 πυροβόλα , και μοιράστηκε σε δυο μεγάλες στρατιές: στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης: Αδριανούπολη – Σαράντα Εκκλησιές – Μπαμπά Εσκή – Διδυμότειχο και στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και κυρίως στην γραμμή Σκόπια- Βελεσσά.
Βαλκανικός Συνασπισμός
Βασίλειο της Βουλγαρίας
Το βασίλειο της Βουλγαρίας είχε τον μεγαλύτερο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό (τυφέκια Μάουζερ, πεδινά πυροβόλα Σνάιντερ του 1908, ορειβατικά και οβιδοβόλα 12 εκ.) από όλους τους συμμάχους. Διέθετε 300.000 πεζούς στρατιώτες, 5000 ιππείς και 720 πυροβόλα και κινήθηκε στην βόρεια μεθόριο της Θράκης, στις κοιλάδες του ποταμού Έβρου, Τούντζα και Άρδα. Σύμφωνα με τα σχέδια των επιχειρήσεων, με την κήρυξη του πολέμου ο κύριος όγκος του βουλγαρικού στρατού κατευθύνθηκε νότια, προς την Θράκη. Οι Σαράντα Εκκλησίες καταλήφθηκαν χωρίς ουσιαστική αντίσταση και αμέσως μετά τέθηκε σε πολιορκία η Αδριανούπολη. Η βουλγαρική επίθεση ανακόπηκε στη γραμμή Τσατάλτζας στις 4 Νοεμβρίου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη. Η Αδριανούπολη μετά από πολιορκία μηνών τελικά έπεσε στα χέρια των Βουλγάρων, στις 22 Φεβρουαρίου 1913. Επίσης καταλήφθηκε και η Ραιδεστός στις ακτές της Προποντίδας.
Βασίλειο της Σερβίας
Το Βασίλειο της Σερβίας, είχε έναν καλά οργανωμένο στρατό με δύναμη 220.000 πεζών στρατιωτών, 3000 ιππέων και 500 πυροβόλων και με αρχιστράτηγο (τουλάχιστον τυπικά) τον βασιλιά Πέτρο. Η Σερβία θα επιτεθεί στις περιοχές των Σκοπίων και του Μοναστηρίου σε συνεργασία με τους Μαυροβούνιους, εναντίον του στρατού του Αλή Ράζα. Οι επιχειρήσεις τους συγκεντρώθηκαν πρωτίστως στην κοιλάδα του νότιου Μοράβα και δευτερευόντως στην περιοχή του Νόβι Πάζαρ. Ο σερβικός στρατός κατευθύνθηκε νότια και νοτιοανατολικά και κατέλαβε διαδοχικά τις πόλεις: Νόβι Παζάρ, Μητροβίτσα, Πρίστινα, Σκόπια, Μοναστήρι και περνώντας τον Αξιό, το Κρίβολακ, το Ιστίπ και τη Γευγελή. Προωθήθηκε και προς τα δυτικά, μέχρι την Αδριατική και κατέλαβε το Δυρράχιο και το βόρειο τμήμα της σημερινής Αλβανίας, σε συνεργασία και με το Μαυροβούνιο.
Βασίλειο της Ελλάδας
Το Βασίλειο της Ελλάδας, με αναδιοργανωμένο και καλά εξοπλισμένο στρατό ((τυφέκια Μάνλιχερ, πολυβόλα Σβάρτς Λόζε, πυροβόλα Σνάιντερ), είχε στην διάθεσή του 100.000 στρατιώτες, 1000 ιππείς και 180 πυροβόλα για τον πόλεμο στην ξηρά. Οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον των Οθωμανών κυρίως στις περιοχές της Ηπείρου και της Μακεδονίας, ενώ με την ναυτική κυριαρχία τους στο Αιγαίο, βοήθησαν σημαντικά τον αγώνα όλων των συμμάχων.
Βασίλειο του Μαυροβουνίου
Το Μαυροβούνιο-το πρώτο από τα τέσσερα κράτη που κήρυξε τον πόλεμο, στις 25 Σεπτεμβρίου/8 Οκτωβρίου του 1912, διέθετε 35.000 στρατιώτες πεζικού και 130 πυροβόλα. Το Μαυροβούνιο θα εξαντλήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του, στην πολιορκία της πόλης Σκόδρα στην σημερινή Αλβανία και σε δευτερεύουσας σημασίας συμπλοκές στην περιοχή του Νόβι Πάζαρ της σημερινής Σερβίας. Την Σκόδρα κατάφεραν να την κατακτήσουν ύστερα από 7 μήνες πολιορκίας της, στις 13 Απριλίου του 1913. Η χαρά της νίκης όμως, κράτησε ελάχιστα, αφού τον Μάιο του 1913 αναγκάστηκαν να την παραδώσουν στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας.
Μάχες Ελλάδας - Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Μάχη του Σαραντάπορου 9 - 10 Οκτωβρίου 1912 Νίκη των Ελλήνων και απελευθέρωση Κατερίνης και Κοζάνης
Μάχη των Γιαννιτσών 19 - 20 Οκτωβρίου Απελευθέρωση των Γιαννιτσών και άνοιγμα του δρόμου προς την Θεσσαλονίκη
Μάχη της Νικόπολης 20 Οκτωβρίου 1912 Απελευθέρωση της Πρέβεζας την επόμενη ημέρα
Μάχη των Πέντε Πηγαδιών 21 - 23 Οκτωβρίου Ανεπιτυχής προσπάθεια απελευθέρωσης των Ιωαννίνων
Μάχη του Σόροβιτς 22 - 24 Οκτωβρίου Έλληνες που προχωρούσαν προς το Μοναστήρι συγκρούστηκαν και ηττήθηκαν από Οθωμανούς που υποχωρούσαν από την μάχη του Πρίλεπ κοντά στο Σόροβιτς, σημ. Αμύνταιο
Εξέγερση της Χειμάρρας 5 Νοεμβρίου 1912 Απελεύθερωση των Χειμαρριωτών με την συνδρομή του ελληνικού στρατού και εκκαθάριση της περιοχής από οθωμανικά στρατεύματα.
Αναπαράσταση της Μάχης του Δρίσκου σε ελληνική καρτ-ποστάλ
Μάχη του Δρίσκου 28 - 29 Νοεμβρίου 1912 Μάχη στην τοποθεσία Δρίσκος μεταξύ του εθελοντικού σώματος των Γαριβαλδινών και των Οθωμανών που προστάτευαν τα Ιωάννινα. Οι Γαριβαλδινοί ηττούνται, νεκρός μεταξύ άλλων και ο Λορέντζος Μαβίλης.
Μάχη των Πεστών 29 - 30 Νοεμβρίου 1912 Επιτυχής έκβαση της μάχης για την κατάληψη του ομώνυμου χωριού και άνοιγμα του δρόμου για την επίθεση προς το Μπιζάνι.
Ναυμαχία της Έλλης ή Ναυμάχια των Δαρδανελλίων 3 Δεκεμβρίου 1912 Νίκη των Ελλήνων και εγκλωβισμός του Οθωμανικού στόλου στα στενά των Δαρδανελλίων
Κατάληψη της Κορυτσάς 20 Δεκεμβρίου 1912 Νίκη των Ελλήνων και αρχή της απελευθέρωσης της Ηπείρου
Ναυμαχία της Λήμνου 5 Ιανουαρίου 1913 Νίκη των Ελλήνων και εξασφάλισης απόλυτης κυριαρχίας στο Αιγαίο Πέλαγος για τα επόμενα δέκα χρόνια
Μάχη του Μπιζανίου 19 - 21 Φεβρουαρίου 1913 Απελευθέρωση των Ιωαννίνων και ολόκληρης της Ηπείρου
Διάσκεψη Ειρήνης, τερματισμός του πολέμου και άλυτα προβλήματα
Οι προστριβές ανάμεσα στα μέλη του Βαλκανικού Συνασπισμού, σχετικά με την οριστική διανομή των εδαφών της ευρωπαϊκής Τουρκίας, εμφανίστηκαν με την ραγδαία προέλαση των στρατευμάτων του Συνασπισμού προς την Μακεδονία. Η Βουλγαρία, που είχε επικεντρώσει τις δυνάμεις της και προς την Θράκη, διεκδικούσε και στην Μακεδονία εδάφη τα οποία είχε καταλάβει ήδη ο ελληνικός στρατός και, σύμφωνα με βουλγαροσερβική συνθήκη, εδάφη που είχαν περιέλθει στην κατοχή της Σερβίας.
Η Ελλάδα, δεν δεσμευόταν με κάποια συνθήκη διανομής εδαφών. Η Σερβία, διεκδικούσε όχι μόνο τα εδάφη της Μακεδονίας που είχε στην κατοχή της, αλλά και την έξοδό της προς την Αδριατική, η οποία απειλούνταν από την δημιουργία αλβανικού κράτους. Πριν ακόμη ολοκληρωθούν οι συγκρούσεις του Α' Βαλκανικού Πολέμου, είχε αρχίσει η αντιπαράθεση για την οριστική διανομή των νεοαποκτηθέντων εδαφών.
Από την έναρξη των συγκρούσεων οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν προσπαθήσει να ελέγξουν την κατάσταση: εν μέρει για να εξασφαλίσουν η καθεμιά τα δικά της ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή και εν μέρει για να αποφύγουν να μετατραπεί η κρίση σε γενικευμένο ευρωπαϊκό πόλεμο. Σε αυτά τα πλαίσια ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας Σερ Εδουάρδου Γκρέυ, άρχισε εντατικές διαπραγματεύσεις προς αυτές τις κατευθύνσεις.
Οι Μεγάλες δυνάμεις δέχτηκαν την πρόταση του Γκρέυ να συγκληθεί διάσκεψη των πρεσβευτών τους στο Λονδίνο υπό την προεδρία του. Ταυτόχρονα, κάλεσε και τους εμπόλεμους σε διάσκεψη ειρήνης. Για τα εμπόλεμα κράτη η ειρηνευτική διάσκεψη ήταν ευκαιρία όχι μόνο να υπογράψουν τη συνθήκη ειρήνης που θα διαμόρφωνε το μεταπολεμικό εδαφικό καθεστώς στα Βαλκάνια, αλλά και να λύσουν τις ενδοσυμμαχικές διαφορές και να εξασφαλίσουν την επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων για τα γενικότερα συμφέροντά τους. Παρά τις διαφωνίες τους, στα θέματα διανομής των νεοαπεκτειθέντων εδαφών, οι βαλκανικοί σύμμαχοι παρέταξαν ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Υψηλή Πύλη, η οποία αρνιόταν να αποδεχτεί ως τετελεσμένο γεγονός την απώλεια των ευρωπαϊκών της εδαφών και εφάρμοσε τακτική κωλυσιεργίας. Μετά όμως τις διαδοχικές ήττες στα πεδία των μαχών και όταν πια διαφαινόταν το μη αναστρέψιμο των συγκρούσεων (ιδιαίτερα μετά την ναυμαχία της Λήμνου), η τουρκική κυβέρνηση του Κιαμήλ Πασά φάνηκε διατεθειμένη να αποδεχτεί το τελεσίγραφο των Μεγάλων Δυνάμεων και να υπογράψει συνθήκη ειρήνης. Αλλά στις 10 Ιανουαρίου εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τον Εμβέρ Πασά που ανέτρεψε την προηγούμενη μετριοπαθή κυβέρνηση και η νέα εθνικιστική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης απέρριψε το τελεσίγραφο.
Ωστόσο στις 29 Ιανουαρίου, η νέα κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης ζήτησε εκ νέου την μεσολάβηση των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτές απαίτησαν από τους εμπόλεμους να αποδεχτούν την άνευ όρων μεσολάβησή τους για την σύνταξη του κειμένου της συνθήκης ειρήνης. Η Τουρκία φυσικά δέχτηκε αμέσως, διότι η κατάσταση είχε επιδεινωθεί γι’ αυτήν σε όλα τα μέτωπα. Οι Μεγ. Δυνάμεις δεν έσπευσαν να αναγνωρίσουν το γεγονός της κατάληψης της Θεσσαλονίκης από τον ελληνικό στρατό, για λόγους που σχετίζονται με τα δικά τους συμφέροντα. Το ίδιο έκανε και μερίδα των Εβραίων της πόλης οι οποίοι οραματίζονταν μια αυτόνομη Θεσσαλονίκη υπό ισραηλιτική διοίκηση. Οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί ήταν υπέρ της διεθνοποίησης της πόλης.
Συνθήκη του Λονδίνου
Κύριο λήμμα: Συνθήκη του Λονδίνου (1913)
Ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος τελείωσε επίσημα με τη συνθήκη του Λονδίνου (1913) η οποία περιλάμβανε τα εξής κύρια σημεία:
- παραχώρηση στις χώρες του Βαλκανικού Συνασπισμού όλων των εδαφών δυτικά της Γραμμής Αίνου-Μηδείας
- την ρύθμιση του καθεστώτος της Αλβανίας από τις Μεγάλες Δυνάμεις, σε επόμενη διάσκεψη
- την παραχώρηση της Κρήτης στους Συμμάχους
- την ρύθμιση της τύχης των νησιών του Αιγαίου και της χερσονήσου του Άθω από τις Μεγάλες Δυνάμεις (επίσης σε μελλοντική διάσκεψη).
Η συνθήκη ειρήνης υπογράφτηκε στο Λονδίνο στις 17 (30) Μαϊου 1913. Δύο μέρες αργότερα υπογράφτηκε στην Θεσσαλονίκη η ελληνοσερβική συνθήκη συμμαχίας και συνεργασίας.
Η διάσκεψη ειρήνης τελικά δημιούργησε λόγους για νέες προστριβές μεταξύ των βαλκανικών συμμάχων: η δημιουργία αλβανικού κράτους, που θα στερούσε την έξοδο προς στην Αδριατική στη Σερβία, την ανάγκασε να γίνει πιο αδιάλλακτη στις σχέσεις της με την Βουλγαρία και να αθετήσει τις υποσχέσεις για παραχώρηση εδαφών (ως αποζημίωση) που είχε οριστεί εξαρχής με διακρατική συμφωνία. Ένας άλλος παράγοντας προστριβών ήταν και η έλλειψη ελληνοβουλγαρικής συμφωνίας για την διανομή των νέων εδαφών, καθώς και οι «φιλομακεδονικοί» κύκλοι στην Βουλγαρία, που απαιτούσαν άμεση βουλγαρική προσάρτηση της Θεσσαλονίκης.
Ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος ήταν προ των πυλών.
Σχόλια